Postanowienie SN z dnia 28 listopada 2023 r., sygn. III PSK 34/23
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Robert Stefanicki
w sprawie z powództwa R. W.
przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w K.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 28 listopada 2023 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze
z dnia 16 marca 2023 r., sygn. akt IV Pa 52/22,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. zasądza od powoda R.W. na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 1350 (tysiąc trzysta pięćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Zielonej Górze wyrokiem z 8 sierpnia 2022 r. zasądził od pozwanego Skarbu Państwa - Zakładu Karnego w K. na rzecz powoda R.W. kwotę 10.880,33 zł tytułem równoważnika pieniężnego za brak mieszkania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 24 lutego 2022 r. do dnia zapłaty, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.700 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, a wyrokowi w części zasądzającej do kwoty 5.930 zł nadał rygor natychmiastowej wykonalności. Sąd Rejonowy ustalił, że powód R.W. w dniu 1 lipca 2008 r. został mianowany funkcjonariuszem Służby Więziennej w służbie przygotowawczej. Do dnia 28 lutego 2009 r. pełnił służbę w Zakładzie Karnym w K., skąd na własną prośbę został przeniesiony do Zakładu Karnego w G. Z dniem 1 lipca 2010 r. został mianowany do służby stałej, a od dnia 1 marca 2011 r. na własną prośbę został przeniesiony do Aresztu Śledczego w N.. Z ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy wynikało, że początkowo R.W. mieszkał w miejscowości, w której pełnił służbę, w lokalu mieszkalnym, nabytych m.in. za środki uzyskane w ramach pomocy finansowej, o której mowa w art. 184 ustawy o Służbie Więziennej. Następnie powód z urzędu został przeniesiony do miejscowości, która nie jest pobliską w rozumieniu art. 170 ust. 4 ustawy o Służbie Więziennej. Jednocześnie w nowej miejscowości pełnienia służby powodowi nie przyznano pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego i nie przydzielono lokalu mieszkalnego lub kwatery tymczasowej. W związku z tym Sąd Rejonowy uznał, że powód spełnia przesłanki do przyznania świadczenia określone w art. 178 ust. 1 i 2 ustawy o Służbie Więziennej. Sąd I instancji uznał, że miejscowość zamieszkania powoda (N..) nie może być uznana za miejscowość pobliską w stosunku do miejscowości pełnienia służby (K.). W sprawie bezspornym było, że do miejscowości, w której powód pełni służbę (K.) nie dojeżdżają pojazdy transportu publicznego. Wprawdzie z miejscowości zamieszkania powoda można z przesiadką w Z.. dojechać do N.B. Jednak N.B. i K. to odrębne miejscowości, które dzieli 8 km drogi. W konsekwencji w sytuacji, gdy wykluczony jest dojazd środkami komunikacji publicznej, to - zdaniem Sądu Rejonowego – nie ma możliwości uznania miejsca zamieszkania za miejscowość pobliską.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
