Postanowienie SN z dnia 29 listopada 2023 r., sygn. III USK 157/23

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Bohdan Bieniek

w sprawie z odwołania W. Ż.
‎od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie
‎o wysokość emerytury policyjnej i policyjnej renty inwalidzkiej,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 29 listopada 2023 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie
‎z dnia 3 listopada 2022 r., sygn. akt III AUa 268/22,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

(AGM)

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny w Lublinie, wyrokiem z dnia 3 listopada 2022 r., oddalił apelację W.Ż. od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 21 grudnia 2021 r., mocą którego zmieniono decyzje Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie: z dnia 7 lipca 2017 r., przez ustalenie wysokości emerytury policyjnej odwołującego się od dnia 1 października 2017 r. w kwocie 4.591,86 zł (pkt I); z dnia 7 lipca 2017 r. przez ustalenie wysokości policyjnej renty inwalidzkiej W. Ż. od dnia 1 października 2017 r. w wysokości tego świadczenia należnej do dnia 30 września 2017 r. (pkt II); w pozostałym zakresie oddalono odwołania (pkt III), a koszty procesu między stronami wzajemnie zniesiono (pkt IV).

Wyrok Sądu Apelacyjnego zaskarżył w całości skargą kasacyjną pełnomocnik odwołującego się. We wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania powołał się na podstawę z art. 398 § 1 pkt 2 k.p.c. W jego ocenie, Sąd Najwyższy powinien dokonać wykładni przepisów ustawy zaopatrzeniowej, których wykładnia budzi poważne wątpliwości, jak i wywołuje rozbieżności w orzecznictwie sądów. Przede wszystkim konieczna jest wykładnia art. 13b ustawy zaopatrzeniowej, bowiem treść uchwały Sądu Najwyższego w sprawie III UZP 1/20 nie została w pełni przyjęta w orzecznictwie sądów powszechnych, wobec czego w praktyce funkcjonują skrajnie rozbieżne orzeczenia na gruncie zbliżonych stanów faktycznych. Po wtóre, istnieje potrzeba wykładni art. 33 ust. 4 pkt 2 ustawy zaopatrzeniowej, skoro do uchylenia lub zmiany decyzji w przedmiocie ustalenia wysokość świadczenia emerytalnego (z przyczyn określonych w art. 33 ust. 1 pkt 1 lub 5 ustawy zaopatrzeniowej) dochodzi w okresie ponad 5. lat od wydania poprzedniej decyzji w sprawie. Skarżący zasygnalizował, że do wprowadzenia art. 33 ustawy zaopatrzeniowej doszło na mocy art. 4 ustawy z dnia 10 lutego 2017 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2017 r., poz. 715) uchwalonej na skutek wydania przez Trybunał Konstytucyjny wyroku w dniu 28 lutego 2012 r. w sprawie K 5/11, w którym to Trybunał zakwestionował dopuszczalną, wskutek nieprecyzyjnego prawa, możliwość dokonywania nieograniczonej w czasie, arbitralnej weryfikacji przez organy emerytalno-rentowe decyzji emerytalnych i rentowych, i który to przepis wszedł w życie od dnia 18 kwietnia 2017 r. i stosownie do art. 5 ustawy stosuje się do postępowań wszczętych a niezakończonych przez dniem wejścia w życie tej ustawy.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się