Postanowienie SN z dnia 17 października 2023 r., sygn. II USK 411/22
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z odwołania M. T.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Warszawie
o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 17 października 2023 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie
z dnia 3 marca 2022 r., sygn. akt III AUa 922/18,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. oddala wniosek organu rentowego o zasądzenie od odwołującej się zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
3. przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego w Warszawie na rzecz adwokata A.S. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych, powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu kasacyjnym.
(J.K.)
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z 3 marca 2022 r., na skutek apelacji organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z 21 maja 2018 r., zmienił zaskarżone orzeczenie i oddalił odwołanie M. T. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Warszawie z 17 września 2015 r., którą odmówiono jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres po 31 sierpnia 2015 r. wobec uznania, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.
Odwołująca się wywiodła skargę kasacyjną od powyższego wyroku. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie: 1) art. 386 § 1 k.p.c., przez uwzględnienie apelacji organu rentowego mimo jej bezzasadności oraz art. 385 k.p.c., przez jego niezastosowanie, mimo że apelacja jest w całości bezzasadna, wskutek czego Sąd Apelacyjny wadliwie zmienił na niekorzyść ubezpieczonej wyrok Sądu Okręgowego w ten sposób, iż oddalił odwołanie; 2) art. 382 oraz art. 233 § 1 i art. 328 § 2 (aktualnie art. 327 § 1 k.p.c.) w związku z art. 391 § 1 k.p.c., przez ich niewłaściwe zastosowanie przejawiające się w braku wszechstronnego rozważenia zebranego w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji materiału dowodowego, wyciągnięciu przez Sąd Apelacyjny wniosków w istocie z jednej opinii biegłego z zakresu ortopedii M. G. wraz z przeprowadzeniem dowodu z uzupełniającej opinii tego biegłego, a także pominięciu przy wydaniu wyroku zgromadzonej dokumentacji medycznej oraz prawidłowo sporządzonej - aczkolwiek rozbieżnej w swej treści - opinii biegłego o tej samej specjalności E. P., mogące mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem wraz z innymi dowodami zgromadzonymi przed Sądem Okręgowym stanowiły wystarczającą podstawę faktyczną do ustalenia niezdolności do pracy ubezpieczonej (przy jednoczesnym braku przytoczenia w uzasadnieniu wyroku istotnych motywów rozstrzygnięcia w powyższym zakresie, co nie pozwala na ich ocenę, a w konsekwencji uniemożliwia weryfikację, czy wyrok jest słuszny i uzasadniony, wskutek czego wyrok nie poddaje się kontroli kasacyjnej); 3) art. 278 § 1 oraz art. 286 w związku z art. 391 § 1 k.p.c., przez ich niewłaściwe zastosowanie przejawiające się w niedokonaniu oceny opinii biegłych w zakresie ich niepełności i sprzeczności z ustaleniami faktycznymi wynikającymi z załączonej do akt sprawy dokumentacji medycznej oraz przesłuchania ubezpieczonej (pozostających w sprzeczności z tezami opinii biegłych przyjętych za podstawę orzekania), w tym braku wzajemnej korelacji dowodów w sprawie na tle stwierdzonych schorzeń ubezpieczonej, co nie zostało usunięte w toku postępowania przed Sądem Apelacyjnym, a które to uchybienia wskazywały na rozbieżność wydanych w sprawie opinii biegłych, co prowadziło do niemożności poczynienia prawidłowych ustaleń w sprawie; 4) art. 286, art. 290 i art. 227 w związku z art. 391 § 1 k.p.c., przez ich niewłaściwe zastosowanie lub niezastosowanie przejawiające się w niewyjaśnieniu istotnych dla sprawy okoliczności wskutek zaniechania dopuszczenia dowodu z opinii nowego zespołu biegłych sądowych specjalistów z zakresu ortopedii traumatologii, to jest schorzeń, na które cierpi ubezpieczona, celem zbadania jej zdolności do pracy w sytuacji, gdy między dotychczas wydanymi w sprawie opiniami biegłych występowały poważne rozbieżności, przez co ustalenia biegłych całkowicie się wykluczały, a przedmiotowa rozbieżność między opiniami wymagała usunięcia w drodze wydania opinii przez innych biegłych albo opinii instytutu naukowego lub naukowo-badawczego (art. 290 k.p.c.); 4) art. 224 § 1, art. 286 i art. 290 w związku z art. 391 § 1 k.p.c., polegające na przedwczesnym zamknięciu rozprawy, mimo nieprzeprowadzenia dowodu z opinii innych biegłych albo opinii instytutu naukowego lub naukowo-badawczego celem definitywnego wyjaśnienia rzeczywistego stanu zdrowia ubezpieczonej, sprecyzowania schorzeń, na jakie cierpi i ustalenia jej niezdolności do pracy; 5) art. 328 § 2 (aktualnie art. 327 § 1) i art. 233 § 1 w związku z art. 391 §1 k.p.c., przez ich niewłaściwe zastosowanie przejawiające się w pominięciu wskazania w uzasadnieniu wyroku podstawy faktycznej zapadłego rozstrzygnięcia, na których dokumentach i w jakim zakresie Sąd oparł ustalenia faktyczne, oraz w jakim zakresie odmówił wiarygodności lub nadał moc dowodową przesłuchaniu ubezpieczonej, w następstwie którego to naruszenia doszło do pominięcia części materiału zebranego w postępowaniu, braku wyczerpujących ustaleń przez nierozważenie zebranego materiału dowodowego w sposób wszechstronny, a także nastąpiło ustalenie faktów istotnie sprzecznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności przez przyjęcie, że ubezpieczona jest osobą zdolną do pracy, a w konsekwencji doszło do naruszenia kompetencji Sądu odwoławczego wskutek niespełnienie jego funkcji procesowej (art. 382 k.p.c.) przez opacie rozstrzygnięcia w istocie na dwóch opiniach biegłych, tj. po pierwsze, opinii z zakresu ortopedii M. G. stojącej w sprzeczności z drugą opinią o tej samej specjalności oraz po drugie, bezkrytycznym powieleniem w uzasadnieniu wyroku twierdzeń opinii biegłego z zakresu medycyny pracy P. R., którego opinia w niedopuszczalny sposób wkraczała w granice swobodnej oceny dowodów zebranych w sprawie określonej treścią art. 233 § 1 k.p.c., wyręczając niejako Sąd Apelacyjny od dokonania własnych ustaleń faktycznych w opisanym w opinii zakresie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
