Postanowienie SN z dnia 29 września 2023 r., sygn. I CSK 5/23
29 września 2023 r.
Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:
SSN Monika Koba
na posiedzeniu niejawnym 29 września 2023 r. w Warszawie
w sprawie z powództwa A.J. i K.J.
przeciwko Bankowi spółce akcyjnej w W.
o ustalenie i zapłatę,
na skutek skargi kasacyjnej Banku spółki akcyjnej w W.
od wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
z 10 sierpnia 2022 r., I ACa 163/22,
1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 20 października 2021 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie ustalił, że umowa kredytu na cele mieszkaniowe E. z 5 marca 2008 r., zawarta pomiędzy powodami A. J. i K. J., a Bank spółką akcyjną w W. (poprzednikiem prawnym pozwanego Bank spółki akcyjnej w W.) jest nieważna; zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 115 162,48 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 6 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty i orzekł o kosztach procesu.
Wyrokiem z 10 sierpnia 2022 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie - orzekając na skutek apelacji pozwanego - oddalił apelację i orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego.
Orzeczenie to zostało zaskarżone skargą kasacyjną przez pozwanego. Skarżący we wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania powołał się na przesłanki z art. 3989 § 1 pkt 1, 2 i 4 k.p.c.
Zdaniem skarżącego w sprawie występują istotne zagadnienia prawne:
(1) „oparte o dyspozycję art. 410 § 1 k.c. w zw. z art. 405 k.c. wywołujące rozbieżności w orzecznictwie sądów powszechnych dotyczące tego, czy dopuszczalne jest żądanie przez powoda zapłaty uiszczonych rat kapitałowo- odsetkowych, prowizji itd., w sytuacji gdy powód zawarł umowę kredytu w celu sfinansowania zakupu nieruchomości, którą następnie sprzedał osobie trzeciej, uzyskując z tego tytułu korzyść majątkową w postaci różnicy pomiędzy uiszczoną przez siebie ceną nieruchomości w dacie zawarcia umowy kredytu a uiszczoną przez kolejnego nabywcę ceną w dacie sprzedaży nieruchomości, bezpodstawnie się wzbogacając kosztem pozwanego banku”;
(2) „ oparte o dyspozycję art. 6 ust. 1 Dyrektywy 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawach nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich ( Dz.U. 1993, L 95, s. 29) w związku z art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz w zw. z art. 385 § 1 i 2 k.c. polegające na konieczności ustalenia, czy dopuszczalne jest ograniczanie się przez sąd jedynie do zapytania powoda, czy jest świadom skutków ustalenia nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu, bez jednoczesnego zwrócenia uwagi przez sąd na rodzaj i wysokość roszczeń pozwanego banku (roszczenie o zwrot udzielonego kapitału oraz tzw. wynagrodzenia za korzystanie z kapitału) i tym samym narażenia powoda jako konsumenta na szczególnie szkodliwe skutki w postaci konieczności pełnego rozliczenia się z bankiem, w szczególności w obliczu obowiązku Sądu co do poinformowania konsumenta o potencjalnych skutkach wyeliminowania z umowy postanowień abuzywnych, co implikować może ustalenia nieistnienia stosunku prawnego z niej wynikającego oraz faktu, iż to konsument będzie obciążony tymi skutkami i winien - zgodnie z orzecznictwem TSUE - wyrazić na przedmiotowe świadomą zgodę (vide: wytyczne zawarte w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2020 roku, sygn. akt III CZP 87/19 oraz wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia z dnia 29 kwietnia 2021 r., C-19/20)”;
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
