Postanowienie SN z dnia 29 września 2023 r., sygn. I CSK 6916/22
29 września 2023 r.
Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:
SSN Władysław Pawlak
na posiedzeniu niejawnym 29 września 2023 r. w Warszawie
w sprawie z powództwa M. C. i M. C.1
przeciwko Bank spółce akcyjnej w W.
o ustalenie i zapłatę,
na skutek skargi kasacyjnej Bank spółki akcyjnej w W.
od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie
z 13 maja 2022 r., I ACa 848/21,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwotę 5400 (pięć tysięcy czterysta) zł, tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 13 maja 2022 r. na skutek apelacji obu stron Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił częściowo zaskarżony wyrok, oddalając powództwo o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 133 472,57 zł za okres od 17 września 2020 r. do 6 kwietnia 2022 r. oraz zasądzając od pozwanego Banku na rzecz powodów dodatkowo kwotę 58 245,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 7 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty, a w pozostałej części apelacje powodów i pozwanego oddalił.
Pozwany wniósł skargę kasacyjną od wyroku z 13 maja 2022 r., opierając ją na zarzutach naruszenia prawa materialnego: art. 58 § 1 i § 3 k.c., art. 385 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (dalej: „dyrektywa 93/13”) w zw. z art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (dalej: „Karta”) w zw. z art. 353 k.c., 405 k.c. w zw. z art. 410 § 1 k.c.; art. 385 § i 2 k.c. w zw. z art. 58 § 3 k.c. w zw. z art. 69 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (dalej: „pr. bank.”) w zw. z art. 56 k.c. i 65 k.c.; art. 385' § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 56 k.c. w zw. z art. 358 § 2 k.c. i 69 ust. 3 pr. bank.; art. 385 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 3 w zw. z art. 4 ust. 2 oraz art. 6 ust. 1 dyrektywy 93/13; art. 65 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 385 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 6 ust. 1 w zw. art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13; art. 358 § 2 k.c. w zw. z art 56 k.c. w zw. z art. 65 k.c.; art. 24 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (dalej: „NBP”), względnie art. 41 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (dalej: „pr. weksl.”), art. 455 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c.; art. 369 k.c. w zw. z art. 367 § 1 k.c.; art. 410 § 1 w zw. z art. 405 k.c. Skarżący wniósł o przyjęcie skargi do rozpoznania, podnosząc, że istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości i wywołujących rozbieżności w praktyce sądów powszechnych, tj. art. 385 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 6 ust. 1 w zw. art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 w zw. art. 47 Karty oraz art. 385 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 58 § 3 k.c. w zw. z art. 69 ust. 1 i 2 pr. bank. w zw. z art. 56 k.c. i 65 k.c. ponadto, iż w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne związane z wykładnią art. 385 § 1 k.c. w zw. z art. 56 k.c. w zw. z art. 358 § 2 k.c. oraz ewentualnie art. 69 ust. 3 pr. bank., art. 24 NBP i art. 41 pr. weksl.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
