Postanowienie SN z dnia 27 września 2023 r., sygn. I USK 51/23
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Renata Żywicka
w sprawie z odwołania I. S.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Koszalinie
o ustalenie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w dniu 27 września 2023 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
z dnia 27 września 2022 r., sygn. akt III AUa 165/22,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. zasądza od I. S. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Koszalinie kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 27 września 2022 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie w sprawie z odwołania I. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Koszalinie w przedmiocie podlegania ubezpieczeniom społecznym, oddalił apelację odwołującej się od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 24 stycznia 2022 r., którym oddalono odwołanie.
Odwołująca się wniosła skargę kasacyjną od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego, zaskarżając ten wyrok w całości. Wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz jego zmianę przez uwzględnienie apelacji odwołującej się w całości oraz ustalenie, że skarżąca podlegała ubezpieczeniom społecznym w spornym okresie, oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania sądowego za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu z uwzględnieniem kosztów postępowania kasacyjnego. W każdym przypadku wniosła o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcy prawnego w postępowaniu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego według norm przepisanych.
Zaskarżonemu wyrokowi skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego: 1) art. 83 ust. 1 pkt 1, art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2022 r., poz. 1009 ze zm.; dalej: ustawa systemowa) oraz „art. 83 Art. 2” ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2015 r., poz. 584 obowiązującej w spornym okresie), przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że brak faktycznego i osobistego świadczenia usług przez przedsiębiorcę w okresie jego niezdolności do pracy powoduje, że nie wykonuje on działalności gospodarczej, tj. nie prowadzi jej w sposób zorganizowany i ciągły, a także, że jego działalność nie ma charakteru zarobkowego, w szczególności, gdy w tym okresie ponosi on ciężar składki zdrowotnej, gdy osobiste niewykonywanie usług w związku z niezdolnością do pracy przedsiębiorcy jest immanentną cechą niezdolności do pracy oraz korzystania z zasiłku macierzyńskiego przeznaczonego na opiekę nad dzieckiem bezpośrednio po jego urodzeniu, zaś odmienna wykładnia prowadzi do przyjęcia, że przedsiębiorca w okresie niezdolności do pracy powinien zakończyć prowadzenie działalności gospodarczej; 2) art. 6 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 oraz art. 13 pkt 1 ustawy systemowej, przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie mające podstawę w tym, że Sąd uznał, że skarżąca nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 21 grudnia 2015 r. do dnia 17 sierpnia 2018 r., podczas gdy zebrany w sprawie materiał w sposób jednoznaczny wskazuje, że skarżąca prowadziła działalność gospodarczą w sposób ciągły i nieprzerwany; 3) art. 6 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 oraz art. 13 pkt 1 ustawy systemowej, przez błędną wykładnię wymienionych przepisów polegającą na przyjęciu, że stanowić one mogą podstawę do kwestionowania prowadzenia działalności gospodarczej przez skarżącą, gdy zgodnie z prawidłową wykładnią brak podstaw prawnych do takich działań; 4) art. 8 ust. 6 ustawy systemowej w związku z art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przez ich błędną wykładnię polegającą na stwierdzeniu, że skarżąca nie podlegała w okresie od dnia 21 grudnia 2015 r. do 17 sierpnia 2018 r. z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej obowiązkowym ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu i wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, podczas gdy skarżąca faktycznie prowadziła w tym okresie pozarolniczą działalność gospodarczą a działalność ta była prowadzona w celu zarobkowym, w sposób ciągły i zorganizowany.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
