Postanowienie SN z dnia 27 września 2023 r., sygn. V KS 26/23
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Antoni Bojańczyk
w sprawie M. S.,
oskarżonego o czyn zakwalifikowany z art. 177 § 2 k.k.,
na posiedzeniu bez udziału stron (art. 539e § 1 k.p.k.),
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 27 września 2023 r.,
skargi obrońcy oskarżonego na wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi
z dnia 24 marca 2023 r., sygn. V Ka 1730/19,
uchylający wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi
z dnia 21 maja 2019 r., sygn. IV K 715/18,
i w tym zakresie przekazujący sprawę do ponownego rozpoznania,
p o s t a n o w i ł:
I. skargę oddalić;
II. obciążyć M. S. kosztami sądowymi postępowania skargowego.
UZASADNIENIE
M. S. został oskarżony o to, że w dniu 22 lutego 2016 r. na wysokości posesji nr […] przy ul. […] w L. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez to, że kierując samochodem marki M. o nr rej. […] przystąpił do prowadzenia pojazdu ze świadomością częściowej niesprawności układu hamulca zasadniczego, co skutkowało wydłużeniem drogi zatrzymania pojazdu i w następstwie czego najechał na leżącego na jezdni pieszego D. K., czym nieumyślnie spowodował wypadek drogowy, skutkujący śmiercią D. K. w wyniku masywnych obrażeń tułowia ze złamaniami wszystkich żeber po lewej stronie, rozerwaniami międzyżebrzy, rozerwaniami wątroby i śledziony oraz złamaniami niemal wszystkich kości miednicy, tj. o przestępstwo z art. 177 § 2 k.k.
Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi z dnia 21 maja 2019r., sygn. IV K 715/18 m.in. (II) w miejsce czynu zarzuconego M. S. przyjęto, iż zachowanie oskarżonego wypełniło dyspozycję art. 86 § 1 k.w. i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. umorzono postępowanie przeciwko M. S. wobec przedawnienia orzekania w sprawie o wykroczenie, obciążając Skarb Państwa kosztami sądowymi.
Rozstrzygnięcie to zostało poddane kontroli odwoławczej na skutek apelacji wniesionych przez oskarżyciela publicznego, oskarżyciela posiłkowego J. K. i obrońcę oskarżonego M. S..
W wywiedzionym przez prokuratora środku zaskarżenia, którym wyrok sądu pierwszej instancji zaskarżono w całości na niekorzyść m.in. oskarżonego M. S., powołując się na przepis art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k., sformułowano zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, iż bezpośrednią przyczyną zaistnienia przedmiotowego wypadku drogowego było wtargnięcie nietrzeźwych pieszych D. K. i W. N., a w konsekwencji uniewinnienie oskarżonego Z. Ś. od zarzucanego mu czynu oraz przypisanie oskarżonemu M. S. w miejsce zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu z art. 86 § 1 kodeksu wykroczeń i umorzenie postępowania wobec przedawnienia orzekania w sprawie o wykroczenie, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego w szczególności opinii pisemnych i ustnych biegłego inż. R. B. oraz biegłych J. Z. oraz biegłych z Politechniki wynika, iż całkowita droga zatrzymania samochodu marki O. przy prędkości 50 km/h - wynosiła około 33,8 m, wobec powyższego Z. Ś. miał możliwość uniknięcia wypadku poprzez wykonanie manewru hamowania i zatrzymania pojazdu przed miejscem potrącenia pokrzywdzonego W. N., jak również przed miejscem potrącenia pokrzywdzonego D. K., zaś podjęty przez niego manewr zmiany pasa ruchu, zamiast manewru hamowania awaryjnego, stanowił błąd w taktyce i technice jazdy kierującego samochodem marki O., natomiast oskarżony M. S. popełnił błąd w taktyce i technice jazdy polegający na prowadzeniu pojazdu ze świadomością częściowej niesprawności układu hamulca zasadniczego jeszcze przed wypadkiem, co spowodowało wydłużenie drogi hamowania i najechanie na ciało pokrzywdzonego D. K., pozostając w adekwatnym związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem i obrażeniami odniesionymi przez w/w pokrzywdzonego (tiret pierwsze), zarzut obrazy przepisów postępowania, tj.: art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. oraz art. 193 k.p.k., art. 200 k.p.k. i art. 201 k.p.k. mającej wpływ na treść orzeczenia poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji podważenie ustaleń i wniosków biegłego inż. R. B. oraz biegłych J. Z. oraz biegłych z Politechniki podczas, gdy wydane przez w/w biegłych opinie, w szczególności opinia biegłego inż. R. B. są jasne i pełne, zaś zachodzące sprzeczności pomiędzy opiniami dwóch zespołów biegłych nie zostały rozstrzygnięte w toku postępowania sądowego, zaś sąd oddalił wniosek dowodowy o powołanie biegłych w Instytutu w K. lub ew. innego zespołu biegłych (tiret drugie) oraz obrazy przepisów postępowania art. 167 k.p.k. i art. 172 k.p.k., poprzez przeprowadzenie w sposób wadliwy dowodu z przesłuchania biegłych w drodze konfrontacji biegłych na rozprawie w dniu 28.11.2018 r., albowiem pytania biegłemu inż. R. B. zadawane były przez biegłego Z. N., zamiast przez organ procesowy, tj. sąd, w konsekwencji biegły Z. N. nie ustosunkował się do kwestii, co do których zachodziła sprzeczność pomiędzy opiniami w/w biegłych, a sąd nie rozstrzygnął powyższych wątpliwości w oparciu o inne dowody (tiret trzecie). W konkluzji środka odwoławczego jego autor wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
