Uchwała SN z dnia 31 maja 2023 r., sygn. III CZP 144/22
Prowizja za udzielenie kredytu hipotecznego ulega obniżeniu na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami, jeżeli jej wysokość jest zależna od okresu obowiązywania umowy.
Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:
SSN Beata Janiszewska (przewodniczący)
SSN Marcin Łochowski (sprawozdawca)
SSN Maciej Kowalski
na posiedzeniu niejawnym 31 maja 2023 r. w Warszawie, w sprawie z powództwa M. K. i A. K. przeciwko Bankowi spółce akcyjnej w B. o zapłatę, na skutek przedstawienia przez Sąd Okręgowy w Szczecinie postanowieniem z 15 lipca 2022 r., II Ca 1112/21, zagadnienia prawnego:
podjął uchwałę:
Prowizja za udzielenie kredytu hipotecznego ulega obniżeniu na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami, jeżeli jej wysokość jest zależna od okresu obowiązywania umowy.
Uzasadnienie
Przedstawione przez Sąd Okręgowy w Szczecinie zagadnienie prawne wyłoniło się przy rozpoznawaniu apelacji Banku S.A. w B. od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z 16 czerwca 2021 r., którym Sąd ten zasądził od pozwanego banku na rzecz M. K. i A. K. 764,66 zł z odsetkami i kosztami procesu.
Sąd Rejonowy wyjaśnił, że strony 13 listopada 2018 r. zawarły umowę kredytu mieszkaniowego w wysokości 85 858,59 zł. Spłata miała nastąpić w 120 równych ratach, a prowizja wyniosła 858,59 zł. Zgodnie § 7 pkt 5 umowy, kredytobiorca mógł dokonać spłaty całości lub części kredytu przed upływem okresu kredytowania bez konieczności poniesienia z tego tytułu jakichkolwiek kosztów. W dniu 18 grudnia 2019 r. powodowie dokonali spłaty całości kredytu. Wnieśli o zwrot uiszczonej prowizji.
Sąd Okręgowy wskazał, że żądanie powodów zostało oparte na art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 23 marca 2017 r. kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami (dalej: „u.k.h.”). Sąd drugiej instancji podniósł, że za uwzględnieniem powództwa przemawia przede wszystkim, zaakceptowana w orzecznictwie Sądu Najwyższego, interpretacja zbliżonego rozwiązania przewidzianego w art. 49 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (dalej: „u.k.k.”), wsparta stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyrażonym na tle art. 16 ust. 1 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG w sprawie umów o kredyt konsumencki (dalej: „dyrektywa 2008/48”). Sąd Okręgowy podkreślił, że na taki kierunek wykładni art. 39 u.k.h. wskazuje też motyw 19 preambuły Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie konsumenckich umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi i zmieniającej dyrektywy 2008/48/WE i 2013/36/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 (dalej: „dyrektywa 2014/17”).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
