Postanowienie SN z dnia 29 marca 2023 r., sygn. II PSK 119/22
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Renata Żywicka
w sprawie z powództwa R. R.
przeciwko Skarbowi Państwa - Komendantowi Służby Ochrony Państwa
o ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 29 marca 2023 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie
z dnia 8 marca 2022 r., sygn. akt III APa 3/21,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od Skarbu Państwa - Komendanta Służby Ochrony Państwa na rzecz powoda R. R. kwotę 1350 zł (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 8 marca 2022 r. w sprawie z powództwa R. R. przeciwko Skarbowi Państwa - Komendantowi Służby Ochrony Państwa o ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, oddalił apelację pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 30 października 2020 r., którym zasądzono od Skarbu Państwa - Komendanta Służby Ochrony Państwa na rzecz R. R. kwotę 20.149,75 zł tytułem wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy z odsetkami za opóźnienie w wysokości ustawowej od dnia 29 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty.
Od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego skargę kasacyjną wywiódł pozwany. Skarżący zaskarżył wyrok w całości oraz wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego w całości i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania wraz z rozstrzygnięciem o kosztach postępowania kasacyjnego oraz o zasądzenie na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania kasacyjnego, w tym na rzecz Prokuratorii Generalnej RP kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.
Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego: 1) art. 173 k.p. oraz rozporządzenia wykonawczego Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz.U. Nr 2, poz. 14), przez ich błędną wykładnię prowadzącą do niewłaściwego zastosowania, podczas gdy niedopuszczalne jest stosowanie wprost lub w drodze analogii przepisów prawa pracy do regulowania administracyjno-prawnego stosunku służbowego funkcjonariuszy służby mundurowej BOR, jeśli pragmatyka służbowa BOR nie zawiera wyraźnego odesłania do stosowania przepisów Kodeksu pracy w danym zakresie regulacji - w szczególności w zakresie regulacji prawa do ekwiwalentu funkcjonariusza za niewykorzystany lub zaległy urlop wypoczynkowy; 2) art. 105 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 16 marca 2001 r. o Biurze Ochrony Rządu (jednolity tekst: Dz.U. z 2017 r., poz. 985; dalej: ustawa o BOR) w związku z art. 68 ust. 1 ustawy o BOR, przez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, co doprowadziło do błędnego przyjęcia, że na skutek braku uregulowania wprost w tych przepisach wysokości współczynnika dla obliczania ekwiwalentu pieniężnego za zaległy urlop w ustawie o BOR występuje luka prawna i brak jest podstawy prawnej dla stosowania praktyki uznaniowego ustalania i wypłacania tego ekwiwalentu funkcjonariuszom BOR przy zastosowaniu przez Komendanta SOP stawki 1/30; 3) art. 117 § 2 k.c. w zw. z art. 65 § 1 k.c., przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, co doprowadziło do uznania, iż strona pozwana wypłacając ekwiwalent pieniężny za zaległe przedawnione urlopy za lata 2012-2013 skutecznie zrzekła się wobec powoda zarzutu przedawnienia na przyszłość, podczas gdy wypłata części ekwiwalentu pieniężnego za zaległe urlopy nie może być poczytana za skuteczne zrzeczenie się zarzutu przedawnienia wobec całego roszczenia, wobec czego objęte pozwem roszczenie o „zapłatę części ekwiwalentu za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe” w chwili wniesienia tego pozwu było częściowo przedawnione w części niezaspokojonej przez pozwanego i powództwo powinno ulec oddaleniu w części dotyczącej dochodzonego ekwiwalentu za niewykorzystany urlop; 4) naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 123 § 1 pkt 2 k.c. w zw. z art. 117 § 2 k.c. i w związku z art. 65 § 1 k.c., przez ich niewłaściwe zastosowanie do oceny zachowania pozwanego w postaci wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za zaległe urlopy za lata 2012-2013, co doprowadziło do błędnego uznania, że ze strony pozwanego doszło do niewłaściwego uznania długu zawierającego oświadczenie wiedzy o uznaniu roszczenia także w części przedawnionej, a jeszcze niewypłaconej, przez co doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia roszczeń powoda o zaległe przedawnione urlopy oraz do złożenia przez pozwanego oświadczenia woli o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia; 5) art. 123 § 1 pkt 2 k.c. oraz art. 117 § 2 k.c. w zw. z art. 65 k.c., przez błędną ich wykładnię, prowadzącą do uznania, że niewłaściwe uznanie długu może być dokonane przez uznaniową - w świetle art. 98 ustawy o BOR - zapłatę części przedawnionej należności, której zwrot jest nienależny na podstawie art. 411 pkt 2 k.c. w związku z legalizującym wypłaty art. 98 ustawy o BOR; 6) art. 8 k.p., przez jego błędne zastosowanie w okolicznościach sprawy i błędne uznanie, że podniesienie zarzutu przedawnienia roszczeń powoda o zaległe przedawnione urlopy w naturze stanowi nadużycie prawa; 7) art. 5 k.c., przez jego błędne zastosowanie w okolicznościach sprawy i błędne uznanie, że podniesienie zarzutu przedawnienia roszczeń powoda o zaległe przedawnione urlopy w naturze stanowi nadużycie prawa. Skarżący podniósł również zarzut naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy: art. 327 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. art. 391 § 1 k.p.c., przez ich niezastosowane prowadzące do uznania za zasadny zarzut nadużycia prawa procesowego (art. 5 k.c.) ze względu na fakty takie jak: „powód w okresie kilku lat nie miał faktycznej możliwości skorzystania z przysługującego mu konstytucyjnie prawa do wypoczynku” a także „zaistnienia u pozwanego wadliwej organizacji pracy” (strona 19 uzasadnienia wyroku), w sytuacji gdy fakty te nie zostały ustalone ani przez Sąd pierwszej instancji, który to stan faktyczny zaaprobował Sąd drugiej instancji, ani Sąd drugiej instancji nie przeprowadzał w tym zakresie własnego postępowania dowodowego, co czyni niemożliwym dokonanie oceny jaka podstawa faktyczna stanowiła podstawę rozstrzygnięcia Sądu drugiej instancji.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
