Postanowienie SN z dnia 12 kwietnia 2023 r., sygn. II USK 310/22

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jarosław Sobutka

w sprawie z odwołania Z. M.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych […] Oddziałowi w Poznaniu
‎o emeryturę górniczą,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 12 kwietnia 2023 r.,
‎skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu
‎z dnia 3 marca 2022 r., sygn. akt III AUa 637/20,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 października 2018 r. znak: […] Zakład Ubezpieczeń Społecznych […] Oddział w Poznaniu Inspektorat w K. odmówił Z. M. prawa do emerytury górniczej, ponieważ nie została spełniona przesłanka konieczna do przyznania prawa do tej emerytury, którą jest udokumentowanie wymaganych 25 lat pracy górniczej i równorzędnej z pracą górniczą.

Wyrokiem z dnia 7 lutego 2020 r. Sąd Okręgowy w Koninie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał Z. M. prawo do emerytury górniczej od dnia 29 października 2018 r. i zasądził od pozwanego na rzecz odwołującego kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. W ocenie Sądu Okręgowego treść dokumentów znajdujących się w aktach osobowych, poza przebiegiem pracy górniczej i równorzędnej z pracą górniczą oraz wystawionym na jej podstawie świadectwem pracy górniczej, nie budziła wątpliwości co do swojej wiarygodności i rzetelności. Z angaży i pism kierowanych do pracownika wynika jednoznacznie, jakie stanowiska w spornym okresie zajmował odwołujący i w jakich oddziałach pracował. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, z dokumentów wynika jednoznacznie, że od dnia 13 maja 1983 r. Z. M. był zatrudniony na stanowisku tokarza, a z innych dokumentów sporządzonych w tym czasie wynika, że taką właśnie pracę wykonywał. Praca tokarza nie jest pracą górniczą, bowiem jest wykonywana na warsztacie, co potwierdził w swoich zeznaniach sam odwołujący. W ocenie Sądu I instancji pracodawca nie miał wystarczających podstaw by przyjąć zarówno w przebiegu pracy górniczej, jak i świadectwie pracy górniczej, że okres od 13 maja 1983 r. jest okresem pracy górniczej. Dopiero od dnia 1 grudnia 1985 r. doszło do zmiany stanowiska odwołującego na tokarz - ślusarz i w ocenie Sądu I instancji dopiero od tego czasu można przyjmować, że odwołujący wykonywał pracę na odkrywce przy bieżących pracach remontowych i konserwacyjnych maszyn pomocniczych. Okolicznością sporną było to czy odwołujący w okresach od 1.12.1985 r. do 23.02.1986 r. i od 24.02.1986 r. do 28.11.1986 r. i od 29.11.1986 r. do 30.04.1991 r. wykonywał pracę górniczą, o której mowa w art. 50c ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz czy w okresie od 1.05.1991 r. do 31.10.2003 r. wykonywał pracę górniczą w dozorze, o której mowa w art. 50c ust. 5 ustawy. Sąd Okręgowy orzekając w niniejszej sprawie oparł się na wyroku Sądu Okręgowego w Koninie z dnia 19 grudnia 2017 r. w sprawie o sygn. akt III U 212/17. Sąd w pełni podzielił poczynione przez Sąd w sprawie‎III U 212/17 ustalenia faktyczne i prawne. W konsekwencji Sąd Okręgowy, na mocy art. 477 § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał Zdzisławowi Morkowi prawo do emerytury górniczej, od dnia 29 października 2018 r.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się