Postanowienie SN z dnia 11 lipca 2023 r., sygn. I CSK 5084/22

11 lipca 2023 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Marta Romańska

na posiedzeniu niejawnym 11 lipca 2023 r. w Warszawie,
‎w sprawie z powództwa S.B.
‎przeciwko M. spółce akcyjnej w W.
‎o zapłatę,
‎na skutek skargi kasacyjnej M. spółki akcyjnej w W.
‎od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
‎z 27 kwietnia 2022 r., V Ca 1405/20,

1) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

UZASADNIENIE

Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do rozpoznania, jeżeli w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności
‎w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona (art. 398⁹ § 1 k.p.c.). Obowiązkiem skarżącego jest sformułowanie i uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania w nawiązaniu do przytoczonych przesłanek, a rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego
‎w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania wynika z oceny, czy okoliczności powołane przez skarżącego odpowiadają tym,
‎o których jest mowa w art. 398⁹ § 1 k.p.c.

Pozwany wniósł o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania z powołaniem się na występowanie w sprawie istotnych zagadnień prawnych (art. 398 § 1 pkt 1 k.p.c.), które przedstawił jako pytania: (1) „Czy w świetle zasady pewności prawa, gwarantowanej przez art. 2 Konstytucji RP, dopuszczalna jest ocena naruszenia przez przedsiębiorcę przepisów prawa, przy zawieraniu umowy konsumenckiej, dokonywana z uwzględnieniem wykładni orzeczniczej tychże przepisów, ukształtowanej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wiele lat po zawarciu umowy, czy też ocena ta winna odnosić się do standardów obowiązujących w dacie zawarcia umowy?”; (2) „Czy uzasadniona jest wykładnia przepisu art. 385 § 2 k.c. w związku z art. 6 ust. 1 Dyrektywy 93/13/EWG w zw.‎z art. 358 § 2 k.c. przy umowie kredytu waloryzowanego kursem waluty obcej, polegająca na przyjęciu, iż uznanie za niedozwolone postanowień umowy kredytu waloryzowanego kursem waluty CHF, odsyłających do tabeli kursowej banku skutkuje przyjęciem, że umowę jako niewykonalną należy uznać za nieważną, czy też należy przyjąć, że wobec obowiązywania w chwili orzekania przepisu dyspozytywnego prawa krajowego, tj. art. 358 § 2 k.c., umowa kredytu po wyłączeniu stosowania nieuczciwych postanowień umownych odnoszących się do tabeli kursowej banku, może nadal obowiązywać w świetle krajowego porządku prawnego z zastosowaniem miernika waloryzacji w postaci średniego kursu NBP, przy respektowaniu podstawowej zasady związania stron umową w pozostałym zakresie, w tym także treścią zmian do umowy, umożliwiających dalsze wykonywania umowy, z pominięciem zakwestionowanych postanowień”; (3) „Czy‎w ramach oceny zasadności roszczeń kredytobiorcy o zwrot nienależnego świadczenia w postaci uiszczanych na rzecz banku rat kapitałowo-odsetkowych kredytu, dochodzonego w oparciu o art. 410 § 2 k.c., należy każdorazowo dokonać, na podstawie art. 411 pkt 2 k.c., oceny czy spełnianie przez niego świadczeń na rzecz banku czyniło zadość zasadom współżycia społecznego jako słuszne, społecznie akceptowane i realizujące zasadę uczciwego postępowania, polegającą na rozliczeniu się z tego, co zostało przysporzone, uwzględniając okoliczność, że kredytodawca (bank) wykonał zobowiązanie wynikające z umowy i postawił do dyspozycji kredytobiorcy środki kredytu, a jego świadczenie polegające na czynieniu doprowadziło do powstania zaszłości, których nie sposób odwrócić‎i w przypadku nieważności umowy restytucja świadczeń w ujęciu zwrotu sobie przez strony nominalnych wartości nie jest możliwa, gdyż świadczenia stron były różnorodzajowe, czy też taka ocena nie powinna być przeprowadzana,‎a kredytobiorcy należy się zwrot wszystkich spełnianych świadczeń, bez uwzględnienia charakteru świadczeń obu stron i bez przeprowadzania oceny czy restytucja, w ramach indywidualnego przypadku, jest możliwa?”; (4) „Czy w świetle zasady pewności prawa, gwarantowanej przez art. 2 Konstytucji RP, dopuszczalna jest ocena, że wpis do rejestru klauzul niedozwolonych dokonany na skutek negatywnej oceny klauzuli zawartej we wzorcu umownym przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, skutkuje uznaniem za niedozwolone wszystkich postanowień umownych o tożsamej treści normatywnej, ujętych w umowach zawartych przed wszczęciem i prawomocnym zakończeniem postępowania przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów, bez konieczności badania przesłanek z art. 385 i nast. k.c. tj. czy postanowienie w ramach indywidualnej relacji kontraktowej kształtuje prawa i obowiązki konsumenta sprzecznie z dobrymi obyczajami w sposób rażąco naruszający interesy konsumenta czy też zasada pewności prawa stoi na przeszkodzie uznaniu, że tzw. „rozszerzona prawomocność”, o której mowa w 479 k.p.c. w zw. z art. 9 ustawy o zmianie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz niektórych innych ustaw z dnia 5 sierpnia 2015 r. (Dz.U.2015.1634) nie może prowadzić w ramach kontroli incydentalnej umowy do przyjęcia domniemania niedozwolonego charakteru postanowienia wpisanego do rejestru klauzul niedozwolonych, zawartego‎w konkretnej umowie przed dokonaniem wpisu do rejestru, a wpis do rejestru nie stanowi dowodu niedozwolonego charakteru postanowienia, bowiem oceny przesłanek z art. 385 i nast. k.c. dokonuje się przez pryzmat okoliczności istniejących w dacie zawarcia umowy?”

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się