Postanowienie SN z dnia 19 kwietnia 2023 r., sygn. II USK 354/22
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Renata Żywicka
w sprawie z odwołania A. H. i H. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Gdańsku
o ubezpieczenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 19 kwietnia 2023 r.,
skargi kasacyjnej odwołującej się spółki od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
z dnia 17 marca 2022 r., sygn. akt III AUa 1196/20,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. zasądza od H. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Gdańsku kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 17 marca 2022 r. w sprawie z odwołania A. H. i H. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. (dalej: płatnik składek) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Gdańsku w przedmiocie podlegania obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym, oddalił apelację ubezpieczonej i płatnika składek od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 26 maja 2020 r., którym oddalono odwołania od decyzji ZUS z dnia 6 czerwca 2019 r., którą stwierdzono, że A. H. jako pracownik u płatnika składek H. Sp. z o.o. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu od 7 stycznia 2019 r.
Powyższy wyrok został przez płatnika składek H. Sp. z o.o. z siedzibą w B. zaskarżony skargą kasacyjną w całości.
Podstawę skargi kasacyjnej stanowią zarzuty naruszenia prawa procesowego, które miały istotny wpływ na wynik sprawy: 1) art. 382 k.p.c., przez nieprzeprowadzenie przez Sąd drugiej instancji pełnego wymaganego okolicznościami sprawy postępowania dowodowego wynikające przede wszystkim z przyjęcia za własne wszystkich ustaleń Sądu pierwszej instancji, w sytuacji gdy wyrokowi tego sądu zarzucono szereg naruszeń postępowania cywilnego i sprzeczność ustaleń z treścią materiału dowodowego; 2) art. 327 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c., przez niewyjaśnienie w zaskarżonym wyroku, które konkretnie dowody Sąd drugiej instancji wziął za podstawę twierdzenia, że ZUS wykazał pozorność spornej umowy o pracę, czyli udowodnił, że obie strony umowy miały świadomość i zamiar niewywoływania skutków prawnych określonych w składanych oświadczeniach woli podczas zawierania umowy o pracę; 3) art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 382 k.p.c., przez: a) nieprzeprowadzenie ponownej oceny materiału dowodowego i zasadności rozstrzygnięcia pod względem wszystkich zarzutów stawianych w apelacji i w konsekwencji przyjęcie za Sądem pierwszej instancji, że A. H. nie podlega ubezpieczeniom społecznym w związku ze stosunkiem pracy, przez co nastąpił brak rozpoznania sprawy co do jej istoty; b) dokonanie oceny materiału dowodowego z przekroczeniem granic swobodnej jego oceny polegające w szczególności na odmowie wiarygodności zeznań świadków i większości dokumentów prywatnych zgormadzonych w aktach sprawy; 4) art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 228 k.p.c. w związku z art. 391 k.p.c. oraz art. 378 § 1 k.p.c. i art. 382 k.p.c., polegające na przejęciu przez Sąd drugiej instancji za własne ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego w Gdańsku bez jakichkolwiek merytorycznych rozważań w tej kwestii, w sytuacji gdy zarzuty apelacji obejmowały przede wszystkim sprzeczność ustaleń Sądu pierwszej instancji ze zgromadzonym materiałem dowodowym (tj. art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 232 k.p.c.), co skutkowało tym, że zarzuty apelacyjne w ten sposób nie zostały rozpoznane; 5) art. 382 k.p.c. oraz art. 316 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. wskutek wydania wyroku z pominięciem oceny części zebranego materiału dowodowego; 6) art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c., przez: a) niezasadne przerzucenie ciężaru dowodu na ubezpieczoną oraz płatnika składek; b) niezasadne przyjęcie, że to rolą ubezpieczonej i płatnika składek było udowodnienie, że mieli zamiar realizowania uprzednio zawartej umowy o pracę (tj. że umowa ta nie była pozorna); c) uznanie, że ZUS wykazał, iż obie strony umowy o pracę miały świadomość i zamiar niewywoływania skutków prawnych określonych w składanych oświadczeniach woli; 7) art. 385 k.p.c., przez jego zastosowanie i oddalenie apelacji płatnika składek choć nie było do tego podstaw. Skarżący podniósł też zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego: 1) art. 83 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p., przez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na: a) błędnej subsumcji i przyjęciu, że umowa o pracę zawarta między ubezpieczoną a płatnikiem składek miała charakter pozorny w sytuacji, gdy postępowanie dowodowe wykazało, że umowa była realizowana a z drugiej strony nie wykazało, aby pracodawca i pracownik działali świadomie dla pozoru; b) przyjęcie, że zawarcie umowy o pracę w celu zapewnienia sobie świadczeń z ubezpieczenia społecznego jest pozorne i powoduje nieważność umowy o pracę; c) uznanie za pozorną umowy o pracę zawartej pomiędzy ubezpieczoną a płatnikiem składek, podczas gdy w orzecznictwie powszechnie przyjmuje się pogląd, że podjęcie pracy w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego jest dopuszczalne i nie świadczy o intencji obejścia prawa, czy też o nieważności umowy; 2) art. 33 i art. 65 Konstytucji RP naruszenia gwarancji równego traktowania kobiet i mężczyzn oraz wolności wyboru miejsca pracy i wykonywania zawodu, przejawiający się przede wszystkim przyjęciem przez Sądy obu instancji, że zawarcie umowy o pracę z kobietą w ciąży determinuje fakt zawarcia jej dla pozoru oraz kwestionowaniem przez te sądy możliwości zatrudnienia w przedsiębiorstwie o strukturze rodzinnej; 3) art. 22 § 1 k.p., przez przyjęcie, że stosunek prawny łączący ubezpieczoną oraz H. Sp. z o.o. z siedzibą w Barniewicach nie odpowiadał cechom warunkującym uznanie go za stosunek pracy.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
