Postanowienie SN z dnia 12 kwietnia 2023 r., sygn. III USK 94/22
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z odwołania W. A.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Rzeszowie
o wysokość emerytury,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 12 kwietnia 2023 r.,
na skutek skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie
z dnia 28 grudnia 2021 r., sygn. akt III AUa 481/20,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od W. A. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Rzeszowie kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 28 grudnia 2021 r. oddalił apelację W. A. od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu z dnia 29 czerwca 2020 r., oddalającego odwołanie wnioskodawcy od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Rzeszowie z dnia 27 stycznia 2020 r., w której organ rentowy przyznał W. A. prawo do emerytury obliczonej zgodnie z art. 24 ustawy emerytalnej począwszy od dnia 1 listopada 2019 r., to jest od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Wysokość emerytury wyniosła 2.091,47 zł. Zakład zawiesił wypłatę emerytury ustalonej powyższą decyzją, albowiem jest ona mniej korzystna niż emerytura w wysokości 4.316.57 zł ustalona na zasadach określonych w art. 26 ustawy emerytalnej w decyzji organu rentowego z dnia 27 stycznia 2020 r. Jednak wypłatę również tego świadczenia organ rentowy zawiesił informując, że emerytura zostaje wstrzymana do momentu wyboru przez odwołującego się rodzaju świadczenia (emerytury z ZUS-u czy też emerytury wypłacanej przez MSWiA).
W wywiedzionej od powyższego wyroku skardze kasacyjnej odwołujący się podniósł zarzut naruszenie prawa materialnego polegający na: a) powieleniu przez Sąd drugiej instancji błędnej wykładni art. 95 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dokonanej przez Sąd pierwszej instancji, nie uwzględniając przy tym przytoczonego przez powoda wyroku Sądu Najwyższego, którym uznano za właściwy taki kierunek wykładni art. 95 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, z którego wynika, że użyte w ust. 2 tego artykułu sformułowania „emerytura (...) obliczona według zasad określonych w art. 15a albo art. 18e ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu żołnierzy zawodowych” oznacza odwołanie się do zasady obliczenia emerytury wojskowej określonych w tych przepisach, a więc z uwzględnieniem wyłączenia służby wojskowej, co z kolei uzasadnia prawo do pobrania dwóch emerytur „wypracowanych” niezależnie od siebie; b) brak wnikliwego zbadania naruszenia art. 32 Konstytucji RP stanowiącego o zasadzie równości, przez taką interpretację przepisów, która pozwala wypłacać dwa świadczenia jedynie niektórym osobom w ramach jednej grupy emerytalnej, w sytuacji gdy wnioskodawca spełnia wszystkie warunki do wypłacenia mu podwójnej emerytury; c) powieleniu przez Sąd drugiej instancji błędów w ustaleniach faktycznych, polegających na uznaniu, że powodowi - będącemu jednocześnie funkcjonariuszem Państwowej Straży Pożarnej i pracownikiem zatrudnionym w wymiarze 1/2 etatu - za okres zatrudnienia zostały uwzględnione składki w emeryturze zaopatrzeniowej i to według znacznie korzystniejszego współczynnika niżby to było możliwe w systemie powszechnym, jest niezgodne ze stanem faktycznym, gdyż powód pracując jako oficer Państwowej Straży Pożarnej, osiągnął maksymalny wskaźnik do przyznania mu zaopatrzenia emerytalnego, w związku z czym odprowadzane składki ZUS nie zostały w żaden sposób zaliczone na poczet zaopatrzenia emerytalnego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
