Postanowienie SN z dnia 29 marca 2023 r., sygn. II PSK 120/22
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Leszek Bielecki
w sprawie z powództwa B. H.
przeciwko L. sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w J.
o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 29 marca 2023 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu
z dnia 11 lutego 2022 r., sygn. akt VIII Pa 154/21,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania bez obciążania skarżącego kosztami postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w Poznaniu VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 11 lutego 2022 r., V Pa 154/21, oddalił apelację pozwanej L. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w J. wniesioną od wyroku Sądu Rejonowego Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z 20 października 2020 r., V P 333/17, zasądzającego od pozwanej na rzecz powoda B. H. łączną kwotę 39.890,47 zł wraz z ustawowymi odsetkami tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.
Pozwana zaskarżyła powyższy wyrok skargą kasacyjną w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie: (-) art. 245 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. przez błędne uznanie, że dokument prywatny przedłożony przez powoda celem wykazania pracy w godzinach nadliczbowych jest wiarygodny w części, co do której pozwana nie zgłaszała zastrzeżeń, podczas gdy zakwestionowała rzetelność i prawdziwość większości zadeklarowanych przez powoda dni i godzin pracy dowodząc, iż przedłożone przez powoda zestawienie jest w większości nieprawdziwe, co powinno skutkować odmówieniem wiarygodności tym dokumentom, które w myśl przywołanego przepisu nie korzystają z domniemania prawdziwości, przy czym uchybienie to miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż doprowadziło do utrzymania w mocy wyroku uwzględniającego powództwo w części; (-) art. 232 w związku z art. 391 § 1 k.p.c. w związku z art. 141 § 1 k.p. przez błędne przyjęcie, że to na pozwanej spoczywał ciężar dowodu, iż powód korzystał z przerwy, o której mowa w art. 141 § 1 k.p. mimo, iż to powód powinien wykazać, że z tej przerwy nie korzystał, skoro ze stwierdzenia tego faktu wywodził określone skutki prawne; (-) art. 140 w związku z art. 149 § 2 w związku z art. 151 § 4 k.p. przez błędną wykładnię i przyjęcie, że wprowadzając zadaniowy system czasu pracy oraz ryczałt za godziny nadliczbowe pozwany pracodawca nie tylko dopuszcza regularne wykonywanie pracy w wymiarze ponad 8 godzin na dobę, ale i zakłada, że pracownik będzie świadczył pracę w czasie nadliczbowym, podczas gdy zadaniowy system czasu pracy oraz ryczałt za pracę nadliczbową mogą być (i w niniejszej sprawie były) wprowadzone z uwagi na charakter pracy na stanowisku powoda, w tym z uwagi na świadczenie pracy w większości poza zakładem pracy, dynamiczny charakter pracy, liczne wyjazdy i wiążący się z tym brak możliwości weryfikacji faktycznego czasu pracy powoda; (-) art. 141 § 1 k.p. w związku z art. 6 k.c. przez błędną wykładnię i przyjęcie, że niewliczana do czasu pracy, wprowadzona przez pracodawcę przerwa w pracy powinna być wliczana do czasu pracy i zwiększać wysokość należnego powodowi wynagrodzenia, podczas gdy z obowiązujących przepisów wprost wynika, że tego typu dodatkowa przerwa nie jest wliczana do czasu pracy i w związku z tym nie przysługuje za nią wynagrodzenie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
