Postanowienie SN z dnia 14 grudnia 2022 r., sygn. II USK 36/22
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z odwołania A. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Bydgoszczy
z udziałem J.G., J.G.1., J.H., J.K., I.L., W.P., W.S., A.S., J.W.
o wznowienie postępowania,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 14 grudnia 2022 r.,
skargi kasacyjnej odwołującej się Spółki od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
z dnia 6 września 2021 r., sygn. akt III AUa 1912/19,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od A. Spółki z o.o. w B. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Bydgoszczy 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w Gdańsku uwzględnił apelację pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Bydgoszczy i wyrokiem z 6 września 2021 r. zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z 31 października 2019 r. w ten sposób, że oddalił odwołanie A. Sp. z o.o. w B. od decyzji pozwanego z 24, 27 i 28 grudnia 2018 r. oraz z 2 i 3 stycznia 2019 r., odmawiających wznowienia postępowania w sprawie wniosku o uchylenie zaświadczenia D/PL wydanego dla pracowników (zainteresowanych).
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano na podstawy przedsądu z art. 3989 § 1 pkt 1 i 4 k.p.c.
A. W sprawie występują istotne zagadnienia prawne, tj. kwestia:
a) obowiązku dokonywania czynności kontrolnych i weryfikujących w ramach postępowania dotyczącego wydania decyzji (zezwolenia) DPL 1O1 przez organ wydający dokument w szczególności na podstawie prawnej wynikającej z Decyzji nr 181 z dnia 13 grudnia 2000 r. dotyczącej interpretacji art. 14 ust. 1, art. 14 a ust. 1 oraz art. 14 b ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 w sprawie ustawodawstwa, które ma zastosowanie do pracowników najemnych oraz osób pracujących na własny rachunek tymczasowo pracujących poza państwem właściwym - zgodnie z którą ZUS jest zobowiązany do kontroli podczas okresu oddelegowania. ZUS przeprowadza właściwą ocenę stanu oddelegowania (a nie opiera się na danych ministerstwa gospodarki) potwierdza tę ocenę na formularzu DPL. Zgodnie z pkt 7 c, ZUS jest zobligowany, jeśli jest to konieczne, do rozpatrzenia podstaw jego wydania i w razie konieczności cofa to zaświadczenie DPL. Według pkt 18 ZUS powinien oceniać i monitorować sytuacje firm i pracowników oddelegowanych. Zgodnie z decyzją 181 ZUS nie może się opierać na danych ministerstwa a zobligowany jest do kontrolowania i monitorowania ich własnych zaświadczeń, co jest w sprzeczności ze stanowiskiem organu oraz dokonanej oceny przez Sąd orzekający w wyroku, a także na podstawie poczynionych dalszych ustaleń organu i właściwej jednostki odpowiedzialnej po stronie Republiki Federalnej Niemiec, co potwierdza pismo ZUS z dnia 15.01.2001 r. (w przypadku uznania braku obowiązywania aktu powyżej) i załączonych wyjaśnień, pkt 6, ZUS stwierdza, że sam organ dokonuje badania kryteriów oddelegowania, a nie opiera się na danych ministerstwa i w razie konieczności anuluje takie zaświadczenia DPL, które to pismo było wysłane przez organ stronie, a także protokołu polsko- niemieckich przy udziale przedstawicieli organu ZUS z dni 5-9 06.2000 r. i gdzie zgodnie z pkt. 3 organ został zobligowany do badania stanu faktycznego i w razie wątpliwości do ponownego rozpatrzenia wniosków oraz wydanych zaświadczeń DPL. Zgodnie z pismem skarżącej z dnia 04.02.2000 r. ZUS jako jednostka łącznikowa nawiązywała kontakt z jednostką łącznikową DVKA w Niemczech, w celu ustalenia odstępstw od ogólnych zasad i otrzymywał takie zgody od niemieckiej jednostki łącznikowej oraz w związku ze stosowaniem przepisów art. 11 ust. 2, art. 12 i art. 3 umowy z dnia 25 kwietnia 1973 r. między Polską Rzecząpospolitą Ludową, a Republiką Federalną Niemiec o ubezpieczeniu społecznym pracowników wysyłanych przejściowo na obszar drugiego państwa (Dz.U. z 1974 r. Nr 42, poz. 250), a także w związku z art. 13 ust. 1 Rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego w stosunku do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek oraz członków ich rodzin, przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. UE K. z 1971 r. nr 149, poz. 2) co w sytuacji obecnego stanowiska organu oraz Sądu jest całkowitym zaprzeczeniem stabilności stosowania prawa i zaufania do organów Państwowych, a także jest już rażącym naruszeniem przepisów prawa i działaniem na szkodę spółki;
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
