Postanowienie SN z dnia 13 grudnia 2022 r., sygn. III KK 419/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Andrzej Siuchniński
SSN Andrzej Stępka
Protokolant Weronika Woźniak
przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Krzysztofa Urgacza,
w sprawie S. W.
skazanego z art. 14 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k., art. 60 § 1 i 6 pkt 2 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 29 listopada 2022 r.,
kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie
z dnia 11 lutego 2021 r., sygn. akt II AKa 88/20,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w Radomiu
z dnia 4 grudnia 2019 r., sygn. akt II K 108/16,
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. kosztami postępowania kasacyjnego obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
S. W. oskarżony został o to, że „w dniu 9 września 2015 roku w miejscowości D. gm. […], działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia M.M., po uprzednim spowodowaniu u niej przy użyciu narzędzia ostrokrawędzistego obrażeń ciała w postaci trzech ran prawego nadgarstka, powodując w ich obrębie uszkodzenia naczyń i ścięgien, skutkujące masywnym krwotokiem, w wyniku czego doznała ona ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, kierując samochodem marki […] nr rej. […] zjechał celowo z drogi na pobocze, uderzając w rosnące tam drzewa, w następstwie czego pasażerka M. M. doznała obrażeń ciała w postaci rany twarzy z ubytkiem powłok, wieloodłamowego złamania kości twarzoczaszki, wieloodłamowego złamania kości sklepienia i podstawy czaszki, częściowego wymóżdżenia, rany szarpanej ręki lewej, złamania mostka i II żebra prawego, które to obrażenia skutkowały jej zgonem na miejscu zdarzenia, przy czym czynu tego dopuścił się mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem”, tj. o czyn określony w art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.
Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2019 r., sygn. akt II KK 108/16, Sąd Okręgowy w Radomiu uznał oskarżonego S. W. za winnego tego, że „w dniu 6 września 2015 r. w Radomiu mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem umyślnie w zamiarze bezpośrednim przez udzielenie pomocy M. M. w ten sposób, że wsparł i utwierdził ją w przekonaniu o słuszności podjętej przez nią decyzji pozbawienia się życia deklarując wspólne z nią popełnienie samobójstwa czym doprowadził ją do targnięcia się na własne życie poprzez dokonanie przecięcia naczyń krwionośnych na obu przedramionach”, tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 151 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. i za to skazał go na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności (pkt I wyroku). Nadto w orzeczeniu tym rozstrzygnięto również o dowodach rzeczowych (pkt II wyroku), zaliczeniu na poczet orzeczonej kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności (pkt III wyroku) oraz o kosztach postępowania (pkt IV wyroku).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
