Postanowienie SN z dnia 16 grudnia 2022 r., sygn. V KO 101/22
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Antoni Bojańczyk
w sprawie M. S.
w przedmiocie wyroku łącznego,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej
na posiedzeniu w dniu 16 grudnia 2022 r.
osobistego wniosku skazanego
o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
z dnia 13 marca 2019 r., sygn. II AKa 51/19,
zmieniającym wyrok łączny Sądu Okręgowego w Gdańsku
z dnia 6 listopada 2018 r., sygn. IV K 201/18,
na podstawie art. 545 § 3 zd. pierwsze k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
odmówić przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania wobec jego oczywistej bezzasadności.
UZASADNIENIE
Pismem datowanym na dzień 21 września 2022 r. i skierowanym do Sądu Apelacyjnego w Gdańsku M. S. wniósł o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 marca 2019 r., sygn. II AKa 51/19 na podstawie art. 540 § 2 k.p.k. i art. 542 k.p.k., uchylenie w całości wyroku tego Sądu i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.
W uzasadnieniu wskazał, że Sąd Apelacyjny w Gdańsku wydał wyrok na podstawie niekonstytucyjnego przepisu art. 86 § 4 k.k., „co skutkowało przyznaniem, że wymiar kary łącznej mógł mieścić się w granicach od 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności do sumy wyroków objętych wyrokiem łącznym”, przywołując treść przepisu art. 540 § 2 k.p.k. i tezę wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 kwietnia 2019 r. wydanego w sprawie o sygn. K 14/17, w którym to stwierdzono, iż art. 86 § 4 k.k. w zakresie, w jakim różnicuje sytuację osób skazanych, wobec których zastosowanie miała już wcześniej instytucja kary łącznej, od osób, co do których ta instytucja zastosowania nie miała, w ten sposób, że umożliwia w stosunku do tej pierwszej kategorii osób podwyższenie dolnej granicy kary łącznej, a także orzeczenie kary rodzajowo surowszej, tj. kary 25 lat pozbawienia wolności, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP (zasada równości wobec prawa). Podniósł, że „zastosowanie przez Sąd w Gdańsku przepisu art. 86 § 4 k.k., w zakresie, w którym została stwierdzona niekonstytucyjność tego przepisu, miało wpływ na treść wyroku łącznego” poprzez „podwyższenie dolnej granicy wymiaru kary określonej według art. 86 § 1 k.k.”, co pogorszyło jego sytuację prawną. Ponadto wskazał, że wyrok łączny nie objął wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 30 czerwca 2015 r., IV KK 201/13, w punkcie II, pozostawiając go do odrębnego wykonania chociaż wcześniej Sąd ten wydał wyrok „łączący pkt I wyroku oraz II jednoznacznie wskazując, że wyroki te podlegają łączeniu”, co uznał za krzywdzące i będące kolejnym powodem do wznowienia tego postępowania. Pismo to zostało potraktowane przez Zastępcę Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego w Gdańsku jako wniosek o wznowienie postępowania w sprawie Sądu Okręgowego w Gdańsku o sygnaturze akt IV K 201/18 (sygnatura akt Sądu Apelacyjnego w Gdańsku II AKa 51/19) o wydanie wyroku łącznego (zarządzenie z dnia 27 września 2022 r.) i przekazane Sądowi Najwyższemu zgodnie z treścią art. 544 § 2 k.p.k., gdzie zostało zarejestrowane w repertorium „KO”.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
