Postanowienie SN z dnia 5 kwietnia 2023 r., sygn. I CSK 4868/22
5 kwietnia 2023 r.
Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:
SSN Kamil Zaradkiewicz
na posiedzeniu niejawnym 5 kwietnia 2023 r. w Warszawie,
w sprawie z powództwa Z. D.
przeciwko Gminie Miasta Szczecin
o zapłatę,
na skutek wniosku powódki Z. D. o wyłączenie sędziego Sądu Najwyższego Beaty Janiszewskiej od rozpoznania skargi kasacyjnej powódki
od wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy
z 15 stycznia 2021 r., II Ca 889/20,
UZASADNIENIE
Wyrokiem z 15 stycznia 2021 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie sprawie z powództwa Z. D. przeciwko Gminie Miasto Szczecin o zapłatę, na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z 23 lipca 2020 r. oddalił apelację (pkt I) oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania apelacyjnego (pkt II).
Skargę kasacyjną na powyższe wniosła Z. D., zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego w całości i wnosząc o jego uchylenie wraz z wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z 23 lipca 2020 r., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i rozstrzygnięcie sprawy co do istoty, a także o zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną pozwana wniosła o odmowę jej przyjęcia do rozpoznania.
Zarządzeniem Prezesa Sądu Najwyższego kierującego pracą Izby Cywilnej z 2 września 2022 r. sprawa została przydzielona sędziemu Sądu Najwyższego Beacie Janiszewskiej, o czym stosownie do art. 29 § 8 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (tekst jednolity: Dz. U. z 2021 r., poz. 1904 ze zm.) zostały powiadomione strony postępowania.
Pismem z 2 listopada 2022 r. skarżąca wniosła o wyłączenie sędziego Sądu Najwyższego Beaty Janiszewskiej od udziału w sprawie. W uzasadnieniu wniosku wskazano, że istnieje uzasadnione przypuszczenie, iż wyrok nie będzie wyrokiem w rozumieniu ustawy, ponieważ sędzia wyznaczony do jej rozpoznania został mianowany przez organ niebędący władnym w rozumieniu Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wskazano ponadto, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 2 marca 2021 r. „po pierwsze, bezsporne jest, że Sąd Najwyższy, a w szczególności Izba Cywilna i Izba Karna tego sądu, mogą w określonych wypadkach orzekać o kwestiach związanych ze stosowaniem lub wykładnią prawa Unii oraz że należą one – jako „sąd” w znaczeniu zdefiniowanym w tym prawie – do polskiego systemu środków odwoławczych „w dziedzinach objętych prawem Unii” w rozumieniu art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, a w związku z tym powinien spełniać wymogi skutecznej ochrony sądowej”. Ponadto przywołano cytat, iż „dla zagwarantowania, by takie organy mogły same zapewniać skuteczną ochronę prawną wymaganą na podstawie art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, kluczowe jest zachowanie niezależności takich organów, co potwierdza art. 47 akapit drugi karty praw podstawowych [pisownia oryginalna], w którym wśród wymogów związanych z prawem podstawowym do skutecznego środka prawnego wymieniono dostęp do niezawisłego sądu”, a także, że „zgodnie z art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE państwa członkowskie są zobowiązane do ustanowienia środków niezbędnych do zapewnienia jednostkom poszanowania ich prawa do skutecznej ochrony prawnej w dziedzinach objętych prawem Unii”. Skarżąca wskazała, że składa wniosek wobec ryzyka, że wydane orzeczenie może podlegać w przyszłości uchyleniu.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
