Postanowienie SN z dnia 16 marca 2023 r., sygn. III PSK 25/22
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z powództwa A. W.
przeciwko P. S. A. w Ł.
o dodatek stażowy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 16 marca 2023 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach
z dnia 14 października 2021 r., sygn. akt IV Pa 16/21,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. zasądza od pozwanego P. S. A. w Ł. na rzecz powoda A. W. kwotę 1.350 (tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 14 października 2021 r. oddalił apelację pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 29 stycznia 2021 r., zasądzającego od pozwanego P. w Ł. S.A. na rzecz powoda A. W. kwotę 10.612 zł tytułem dodatku za staż pracy w poprzednich zakładach pracy.
Od powyższego wyroku pozwany wywiódł skargę kasacyjną, zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego w całości. W podstawach skargi podniósł zarzut naruszenia przepisów postępowania: 1) art. 391 § 1 w związku z art. 378 § 1, art. 328 § 2 i art 382 k.p.c., polegające na pominięciu przez Sąd pierwszej i drugiej instancji materiału zgromadzonego przez Sąd pierwszej instancji, a wszystkie pominięte dowody potwierdzają zawarcie między powodem a pracodawcą ustnego porozumienia zmieniającego, na które powód wyraził zgodę ustną, a następnie potwierdził ją per facta conludentia swoim zachowaniem przez kolejne 10 lat od likwidacji dodatku stażowego przez między innymi pobieranie rekompensaty za utracony staż obcy; 2) art. 477 zdanie pierwsze w związku z art. 194 k.p.c., przez brak prawidłowego wezwania odpowiedniego podmiotu do udziału w sprawie, co skutkuje nieważnością postępowania przed obiema instancjami: a) uznaniu, że powód chciał pozwać P. Spółkę Akcyjną w Ł., podczas gdy pozwał Prezesa Dyrektora P. S.A w Ł. , co doprowadziło do zasądzenia roszczenia od P. w Ł. S.A, a powód wytoczył powództwo nie przeciwko spółce ale przeciwko osobie fizycznej – T. M. , prezesowi P. w Ł. S.A, nie są to podmioty tożsame, o czym pełnomocnik pozwanego wspominał już w pierwszym piśmie - odpowiedzi na pozew i konsekwentnie podtrzymywał stanowisko aż do apelacji i przed Sądem Okręgowym, zaś powód nigdy nie cofnął pozwu przeciwko T. M., b) uznaniu przez Sąd, że wydanie zarządzenia z dnia 20 stycznia 2020 r. było prawidłowe i wystarczające do skutecznej modyfikacji powództwa, podczas gdy należało wydać nie zarządzenie na posiedzeniu niejawnym a postanowienie na rozprawie, ponieważ Sąd wbrew woli powoda i jego wyraźnej intencji błędnie określił pozwanego, t.j. niezgodnie z wolą powoda wyrażoną w piśmie z dnia 14 lutego 2020 r., zatem strona była pozbawiona możliwości obrony swych praw, co razem stanowi o nieważności postępowania a tym samym konieczności zniesienia postępowań obu instancji; 3) art. 391 § 1 w związku z art. 378 § 1, art. 328 § 2, art. 227 i art. 232 k.p.c., przez uznaniu za niewiarygodne zeznań powołanych świadków; 4) art. 391 § 1 w związku z art. 378 § 1, art. 328 § 2, art. 227, art. 235 § 1 pkt 5 i art. 235 § 1 pkt 4 k.p.c., przez oddalenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań powołanych przez pozwanego świadków. Ponadto skarżący podniósł zarzut naruszenia prawa materialnego: 1) art. 60 k.c. w związku z art. 300 k.p., polegającego na uznaniu, że nie doszło do modyfikacji treści stosunku pracy per facta concludentia, podczas gdy zachowanie powoda po utracie prawa do dodatku za staż obcy wskazywało w sposób dostateczny na to, że powód wyraża zgodę na utratę dodatku, a mimo to Sąd uznał, że nie doszło do zawarcia porozumienia zmieniającego ustnego dorozumianego; 2) art. 60 k.c. w związku z art. 300 k.p., art. 61 k.c. w związku z art. 300 k.p. oraz art. 29 § 4 k.p., przez przyjęcie, że dla skutecznego zawarcia porozumienia zmieniającego warunki pracy i płacy pracownika oświadczenie stron powinno zostać; 3) art. 42 § 1-3 oraz art. 241 § 2 k.p., polegające na jego błędnej wykładni i zastosowaniu tych przepisów w niniejszej sytuacji oraz uznaniu, że porozumienie zmieniające z dnia 14 października 2010 r. nie stanowi u pozwanego źródła prawa zgodnie z art. 9 k.p., podczas gdy wiązało ono pracodawcę, oraz przyjęcie, że jako niekorzystne dla pracowników musi ono być zawarte dopiero po wejściu w życie zmiany układu zbiorowego, co oznacza, że Sąd przyjął, iż mimo zawarcia porozumienia zbiorowego konieczne jest dodatkowo zawarcie z powodem wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy i płacy, a w tej kwestii nie ma jednolitego orzecznictwa.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
