Postanowienie SN z dnia 23 listopada 2022 r., sygn. II USK 685/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z odwołania F. U.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych […] Oddziałowi w Poznaniu
o wysokość emerytury górniczej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 23 listopada 2022 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu
z dnia 7 kwietnia 2021 r., sygn. akt III AUa 1314/18,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2021 r., wydanym na skutek apelacji wniesionej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Poznaniu od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Koninie z dnia 14 września 2018 r., zmienił ten wyrok i oddalił odwołanie od decyzji organu rentowego z dnia 10 maja 2018 r., przyznającej odwołującemu się F. U. prawo do emerytury górniczej na podstawie art. 50a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej jako ustawa emerytalna), przy ustaleniu której okres pracy górniczej odwołującego się w ilości 325 miesięcy został obliczony z przelicznikiem 1,2, a okres 27 miesięcy – z przelicznikiem 1,8.
Odwołujący się F. U. wniósł do Sądu Najwyższego skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 7 kwietnia 2021 r., zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 278 § 1 k.p.c. i przepisów prawa materialnego, to jest art. 50d ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżący powołał się na oczywistą zasadność tego środka zaskarżenia. Jego zdaniem, nie może bowiem budzić wątpliwości, że Sąd Apelacyjny, będąc zobowiązanym do zasięgnięcia opinii biegłego z zakresu górnictwa, dokonał własnych ustaleń faktycznych, nie mając ku temu właściwej kompetencji, a także wiedzy. Nie sposób natomiast dokonać kwalifikacji pracy wykonywanej przez skarżącego w kontekście art. 50d ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej jedynie na podstawie odległości miejsca pracy zwałowarki od koparki, albowiem sama odległość, biorąc pod uwagę specyfikę pracy kopalni odkrywkowej, nie jest kluczowa dla rozstrzygnięcia sprawy, lecz to, czy prace te były związane bezpośrednio z procesami związanymi z pozyskiwaniem węgla brunatnego ze złoża. Ponadto Sąd Apelacyjny naruszył prawo materialne, a mianowicie art. 50d ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, przez jego błędne niezastosowanie i nieprzyznanie skarżącemu prawa do ustalenia wysokości emerytury z zastosowaniem przelicznika 1,8 do okresów pracy górniczej w sytuacji, gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynikało, że skarżący wykonywał pracę „przodkową” w rozumieniu wyżej wskazanego przepisu. Praca wykonywana przez niego stanowiła właśnie element ciągu technologicznego bezpośrednio związanego z procesem wydobycia węgla. Umiejscowienie zwałowarki w odległości od koparki nie może zaś determinować tego, czy jest to praca przodkowa, albowiem mamy tutaj do czynienia z kopalnią odkrywkową, gdzie specyfika wydobywania węgla jest zupełnie inna. W tym stanie rzeczy nie może budzić wątpliwości, że uzależnienie zastosowania art. 50d ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej od miejsca wykonywania pracy, a nie od całokształtu procesu technologicznego wydobycia węgla brunatnego, stanowiło istotne naruszenie prawa materialnego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
