Postanowienie SN z dnia 8 listopada 2022 r., sygn. III PSK 239/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z powództwa A. S.
przeciwko Szpitalowi w S.
o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 8 listopada 2022 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnobrzegu
z dnia 28 kwietnia 2021 r., sygn. akt III Pa 5/21,
1. odmawia przyjęcia skragi kasacyjnej do rozpoznania;
2. zasądza od powódki A. S. na rzecz pozwanego Szpitala w S. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2021 r. oddalił apelację powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Stalowej Woli z dnia 15 stycznia 2021 r., oddalającego powództwo A. S. o zasądzenie po pozwanego Szpitala w S. kwoty 14.856,24 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.
W wywiedzionej od powyższego wyroku skardze kasacyjnej powódka, zaskarżając wyrok Sądu drugiej instancji w całości, podniosła zarzut naruszenia przepisów postępowania - art. 382 w związku z 391 k.p.c., przez pominięcie przez Sąd drugiej instancji części materiału dowodowego zgromadzonego przez Sąd pierwszej instancji w postaci dowodu z przesłuchania powódki i dowodu z zeznań świadków, które to dowody dotyczyły faktycznych przyczyn rozwiązania umowy o pracę, a w szczególności okoliczności, czy powódka rzeczywiście naraziła innych pracowników szpitala na zarażenie wirusem SARS-Co-V-2, w sytuacji gdy z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż skarżąca nie wykonywała badania EKG u zarażonej wirusem COVID 19 pacjentki, co w rezultacie miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ ocena tego materiału dowodowego mogłaby doprowadzić do uznania powództwa za zasadne. Zarzuciła również naruszenie prawa materialnego: 1) art. 52 § 1 pkt 1 k.p., przez bezzasadne przyjęcie, że zachowanie powódki stanowiło ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych, które dawało podstawę do rozwiązania z nią stosunku pracy bez wypowiedzenia, podczas gdy zachowanie skarżącej nie było umyślnym i celowym naruszeniem obowiązków pracowniczych, a przyczyna rozwiązania umowy o pracę była jedynie pozorna; 2) art. 52 § 3 k.p., przez bezzasadne przyjęcie, że pozwany mógł podjąć decyzję w sprawie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia bez uprzedniego zasięgnięcia opinii reprezentującej pracownika zakładowej organizacji związkowej, którą miał obowiązek zawiadomić o przyczynie uzasadniającej rozwiązanie umowy; 3) art. 33 ust. 1 w związku z art. 34 ust. 2 w związku z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, przez błędne przyjęcie, że powódka miała obowiązek najpierw powiadomić pozwanego, a dopiero później Państwową Inspekcją Sanitarną, iż miała kontakt z osobą zakażoną koronawirusem oraz przez niezasadne przyjęcie, że skarżąca wprowadziła kierownika oddziału w błąd, narażając personel na zakażenie, podczas gdy w świetle obowiązujących przepisów nie jest ustalone, czy prawny obowiązek kwarantanny należy wiązać z nakazem przekazanym osobom narażonym na zakażenie przez Inspekcję Sanitarną lub lekarza, czy też ze świadomością danej osoby o styczności ze źródłem zakażenia.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
