Postanowienie SN z dnia 18 stycznia 2023 r., sygn. III PSK 27/22
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dawid Miąsik
w sprawie z powództwa W. B.
przeciwko T. Spółce Jawnej w K.
o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych oraz dodatek za pracę w godzinach nocnych, uzupełnienie wynagrodzenia za okres urlopu oraz chorobowego, ekwiwalent za pranie odzieży,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 18 stycznia 2023 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy
z dnia 28 października 2021 r., sygn. akt V Pa 62/21,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1350 (tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w Legnicy wyrokiem z 28 października 2021 r., V Pa 62/21 oddalił apelację T. Spółkę Jawną w K. (pozwana) od wyroku Sądu Rejonowego w Lubinie, IV P 138/19 z 19 lutego 2021 r., którym zasądzono od pozwanej na rzecz W. B. (powód) kwotę 49.998,90 zł brutto wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot wskazanych szczegółowo w wyroku oraz kwotę 3.888,64 zł brutto wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot wskazanych szczegółowo oraz oddalono powództwo w pozostałym zakresie.
Pozwana wniosła do Sądu Najwyższego skargę kasacyjną od wyroku Sądu Okręgowego z 28 października 2021 r., zaskarżając ten wyrok w części, w której oddalono jej apelację od wyroku Sądu Rejonowego w zakresie orzeczenia zawartego w pkt I tego wyroku (o zasądzeniu od pozwanej na rzecz powoda kwoty 49.998,90 zł wraz z odsetkami). Pozwana zarzuciła naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 65 § 1 k.c. w związku z art. 72 § 1 k.c. i w związku z art. 300 k.p. oraz art. 65 § 1 k.c. i art. 65 § 2 k.c. w związku z art. 300 k.p., a także art. 8 k.p.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania pozwana powołała się na przesłankę oczywistej zasadności oraz ewentualne występowanie w sprawie zagadnienia prawnego. Zdaniem pozwanej, już na etapie postępowania apelacyjnego wskazywano, że to nie negocjacje tworzą umowę o pracę, lecz ich efekt w postaci późniejszego dokumentu, nawet jeśli ten nie odzwierciedla stanowisk stron prezentowanych podczas negocjacji. Według pozwanej sądy obu instancji nie dostrzegły tej oczywistości. W sytuacji zawarcia w formie pisemnej i wykonywania umowy o pracę zgodnie z postanowieniami tej umowy (co odnosi się przede wszystkim do pozwanego pracodawcy, naliczającego i wypłacającego wynagrodzenie określone w tej umowie), żadne oświadczenia składane podczas negocjacji przez pracodawcę nie stanowią oświadczenia woli, które miałoby składać się na umowę o pracę. Oświadczeniom pozwanej, które zostały złożone powodowi podczas negocjacji poprzedzających zawarcie na piśmie umowy o pracę, nie sposób zatem przypisać waloru oświadczenia woli, lecz jedynie obietnic, co paradoksalnie wynika z rozważań i ustaleń Sądów meriti. Brak odzwierciedlenia w pisemnych umowach negocjowanych uprzednio kwestii, nie uprawnia do twierdzenia, że istnieje alternatywny konsens stron co do treści stosunku pracy, zwłaszcza w tak istotnej kwestii jak wynagrodzenie pracownicze.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
