Wyrok SN z dnia 7 lipca 2021 r., sygn. IV KK 474/20
Sygn. akt IV KK 474/20
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marek Motuk (przewodniczący)
SSN Marek Siwek (sprawozdawca)
SSN Igor Zgoliński
w sprawie G. W.
w przedmiocie zgodności z prawdą oświadczenia lustracyjnego
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 7 lipca 2021 r.,
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego
od orzeczenia Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 11 grudnia 2019 r., sygn. akt II AKa (…)
utrzymującego w mocy orzeczenia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 14 grudnia 2018 r., sygn. akt III K (…)
uchyla zaskarżone orzeczenie i sprawę przekazuje Sądowi Apelacyjnemu w (…) do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w K. orzeczeniem z 14 grudnia 2018 r., sygn. akt III K (…) stwierdził na podstawie art. 21a ust. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2186) – dalej: ustawa lustracyjna, że G. W. złożyła w dniu 7 sierpnia 2017 r. zgodne z prawdą oświadczenie lustracyjne. Rozstrzygnął o kosztach procesu, zasądzając zarazem od Skarbu Państwa na rzecz lustrowanej 500 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Na skutek apelacji wniesionej od tego orzeczenia przez prokuratora Sąd Apelacyjny orzeczeniem z 11 grudnia 2019 r., sygn. akt II AKa (…) zaskarżone orzeczenie utrzymał w mocy, kosztami postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa i zasądził na rzecz G. W. 1 631,18 zł z tytułu zwrotu poniesionych w postępowaniu odwoławczym kosztów obrony.
Od orzeczenia tego kasację na niekorzyść lustrowanej wniósł Prokurator Generalny, zaskarżając je w całości i zarzucając:
I.rażące i mające istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 2 ust. 1 pkt 5 i ust. 3 ustawy lustracyjnej w związku z art. 129 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Urzędzie Ochrony Państwa (Dz. U. Nr 30, poz. 180 z późn. zm.), w związku z przepisami zarządzenia nr (…) z dnia 10 maja 1990 roku w sprawie zaprzestania działalności Służby Bezpieczeństwa, w szczególności w związku z § 6 tego zarządzenia, polegających na tym, iż Sąd Apelacyjny w (…) orzekając o utrzymaniu w mocy orzeczenia Sądu Okręgowego w K. z dnia 14 grudnia 2018 roku o sygnaturze III K (…), stwierdzającego, że G. W. złożyła zgodne z prawdą oświadczenie lustracyjne, nie zastosował wymienionych przepisów w następstwie podzielenia błędnego poglądu prawnego uznającego, że osoba będąca w okresie od 1 stycznia 1984 roku do 31 lipca 1990 roku funkcjonariuszem Wydziału Łączności Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w K. nie pełniła służby w organach bezpieczeństwa państwa w rozumieniu wyżej przywołanych przepisów ustawy lustracyjnej, co nastąpiło w wyniku przeprowadzenia ich nieprawidłowej wykładni, opartej na niewłaściwej identyfikacji cech decydujących o uznaniu tej jednostki za organ bezpieczeństwa państwa, podczas gdy prawidłowa wykładnia i kwalifikacja prawna przyjęta w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 14 października 2015 roku o sygnaturze III UZP 8/15, jednoznacznie wskazuje, że jednostka w której pełniła służbę lustrowana była organem bezpieczeństwa państwa zgodnie z definicją zawartą w ustawie lustracyjnej;
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
