Postanowienie SN z dnia 6 września 2022 r., sygn. III USK 551/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt
w sprawie z odwołania S. K.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.
z udziałem T. M.
o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 6 września 2022 r.,
na skutek skargi kasacyjnej odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie
z dnia 10 czerwca 2021 r., sygn. akt III AUa 66/21,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od S. K. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 1 grudnia 2020 r. Sąd Okręgowy w Radomiu zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. z dnia 30 września 2019 r. i ustalił, że S. K. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym od 1 lutego 2019 r. jako pracownik u płatnika składek T. M., z podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w kwocie 6.500 zł.
Sąd Apelacyjny w Lublinie, wyrokiem 10 czerwca 2021 r., zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie S. K. od decyzji organu rentowego stwierdzającej, że S. K. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym od 1 lutego 2019 r. jako pracownik u płatnika składek T. M..
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku odwołująca się zarzuciła:
1. rażące naruszenie prawa materialnego, tj. (-) art. 6 ust. 1, art. 8, art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U z 2022 r., poz.1009; dalej ustawa systemowa) w związku z art. 22 § 1 k.p., przez ich niewłaściwą interpretację skutkującą uznaniem, że odwołująca się w okresie od 1 lutego 2019 r. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom jako pracownik u płatnika składek T. M., bowiem nie istniał w przedmiotowej sprawie stosunek pracy z uwagi między innymi na brak podporządkowania kierowniczego S. K. podczas, gdy materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na charakter zatrudnienia S. K. jako opartego na umowie o pracę a praca faktycznie była wykonywana; wbrew twierdzeniom Sądu drugiej instancji, między odwołującą się a jej pracodawcą istniało podporządkowanie kierownicze, ale o wysoce autonomicznym charakterze; wykonywanie pracy poza lokalem pracodawcy nie przekreśla łączącego strony stosunku prawnego, tym bardziej, że lokal należący do odwołującej się został ustalony jako miejsce wykonywania pracy „według potrzeb” w aneksie do umowy o pracę; (-). art. 83 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p. i 22 § 1 k.p., przez błędne ich zastosowanie przez Sąd Apelacyjny i w konsekwencji uznanie, że w sprawie występuje pozorność stosunku prawnego, tj. umowy o pracę zawartej przez S. K. i T. M. w sytuacji, gdy nie może być mowy o pozorności umowy o pracę, bowiem jednoznacznie wyraziły wolę jej zawarcia a element kierowniczy, na który powołuje się Sąd drugiej instancji, może polegać również na porozumiewaniu się na odległość między pracownikiem a pracodawcą i nie musi odbywać się codziennie, ponadto rozumienie podporządkowania pracowniczego ulegało z czasem zmianie w doktrynie i orzecznictwie; odwołująca się faktycznie wykonywała pracę na rzecz pracodawczyni i otrzymywała za nią wynagrodzenie na określonych w umowie o pracę zasadach, co wyklucza pozorność zawarcia umowy o pracę; w sprawie należało rozważyć, czy podporządkowanie kierownicze odwołującej się T. M. nie było tzw. podporządkowaniem autonomicznym, co pozwala pracownikowi na wysoką swobodę w wykonywaniu zleconych zadań, ograniczoną zazwyczaj tylko czasem i liczbą tychże zleconych przez pracodawcę.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
