Postanowienie SN z dnia 18 maja 2022 r., sygn. II USK 555/21

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Romualda Spyt

w sprawie z odwołania B. J.
‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.
‎o świadczenie chorobowe,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 18 maja 2022 r.,
‎skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w B.
‎z dnia 6 kwietnia 2021 r., sygn. akt VI Ua […],

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

2. zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. na rzecz B. J. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego z odsetkami wynikającymi z art. 98 § 1¹ k.p.c.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 grudnia 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. uchylił swoją decyzję z dnia 23 sierpnia 2017 r., odmawiając ubezpieczonemu B. J. prawa do zasiłku chorobowego za okresy w niej wyszczególnione.

Wyrokiem z dnia 27 listopada 2020 r. Sąd Rejonowy w B. zmienił zaskarżoną przez ubezpieczonego decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. i przyznał B. J. prawo do zasiłku chorobowego za okresy w niej wskazane.

Sąd Okręgowy w B., wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2021 r., oddalił apelację organu rentowego od powyższego wyroku Sądu Okręgowego.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku organ rentowy zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 17 ust. 1, art. 32 ust. 1 w związku z art. 35 ust. 2 w zw. z art. 17 ust. 1, art. 66 ust. 2 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 2020 r., poz. 870 ze zm.; dalej ustawa zasiłkowa, art. 84 ust. 1, ust. 2 pkt 2 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2021 r., poz. 423 ze zm.; dalej ustawa systemowa), polegającego na ich błędnej wykładni i w efekcie na przyjęciu przez Sąd drugiej instancji, że ubezpieczony zachował prawo do zasiłku chorobowego i opiekuńczego, gdyż podejmowane przez niego w trakcie zwolnienia chorobowego czynności nie stanowiły wykonywania przez niego pracy zarobkowej, a ponadto miały one charakter incydentalny, wymuszony okolicznościami, podczas gdy z przywołanych wyżej przepisów wprost wynika, że podczas zwolnienia chorobowego żadna aktywność zawodowa człowiek nie jest dopuszczalna, a podejmowane przez ubezpieczonego czynności w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej nie były sporadyczne, nagłe i mogły być wykonywane przez wyznaczone do tego przez ubezpieczonego osoby, a zatem powód w trakcie orzeczonej niezdolności do pracy wykonywał czynności związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, wykorzystując zwolnienia niezgodnie z ich celem, co doprowadziło do utraty prawa do świadczeń chorobowych.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się