Postanowienie SN z dnia 12 kwietnia 2022 r., sygn. I USK 305/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z odwołania J. Ż.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Z.
o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w dniu 12 kwietnia 2022 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 8 października 2020 r., sygn. akt III AUa (…),
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. zasądza od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w (…) wyrokiem z dnia 8 października 2020 r. oddalił apelację J. Ż. od wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 9 lipca 2020 r., oddalającego wniesione przez niego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Z. z dnia 1 października 2018 r., odmawiającej wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od 1 października 2018 r.
Zaskarżając powyższy wyrok w całości skargą kasacyjną, odwołujący się podniósł zarzut naruszenia przepisów postępowania: art 286 i art 290 k.p.c., albowiem Sąd Apelacyjny nie odniósł się do złożonego w osobistej apelacji ubezpieczonego wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z dalszej opinii biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii. Sąd wniosku tego nie rozstrzygnął, a nadto w kontekście sprzeczności opinii biegłych co do stanu zdrowia psychicznego ubezpieczonego - nie dopuścił dowodu z opinii wysokospecjalistycznej placówki medycznej mającej przymiot Instytutu, co stanowi naruszenie art 290 k.p.c., nadto zaskarżony wyrok stoi w sprzeczności z dotychczasowym orzecznictwem Sądu Najwyższego, w tym z wyrokiem z dnia 16 września 1998 r., II UKN 220/98 (OSNAPiUS 1999 nr 18, poz. 597). W konsekwencji powyższego, ferując zaskarżony wyrok w takim stadium sprawy, które nie dojrzało do ostatecznego rozstrzygnięcia, Sąd dopuścił się również rażącego naruszenia art 227 k.p.c., gdyż nie wyjaśnił dostatecznie wszystkich istotnych okoliczności sprawy. Zdaniem skarżącego, dokonana przez Sąd interpretacja art. 107 w związku z art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pozostaje też w sprzeczności z dyrektywą płynącą z orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98 (OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 624), w którym stwierdzono, że ocena niezdolności do pracy winna być rozpatrywana w dwóch płaszczyznach: medycznej oraz socjalnej, gdzie uwzględnia się posiadane przez osobę odwołującą się kwalifikacje, wiek, zawód, predyspozycje do dalszego wykonywania pracy zarobkowej. Tymczasem Sąd oceniając kwestię zdolności do pracy J. Ż., uwzględnił Ii tylko płaszczyznę medyczną. Interpretacji tej należy zaś dokonać biorąc pod uwagę okoliczności niniejszej sprawy. Sąd Najwyższy winien zatem ustosunkować się do kwestii, czy w myśl przepisów ustawy emerytalnej zdolność do pracy może być oceniana wyłącznie w zakresie tak ogólnym, jak uczynił to Sąd Apelacyjny, bez odniesienia do rodzaju i specyfiki wykonywanego przez odwołującego się zawodu, przy uwzględnieniu, że stan zdrowia skarżącego nie pozwala na wykonywanie przez niego w pełnym wymiarze pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, a przypomnieć należy, że odwołujący się przez 40 lat wykonywał jedynie pracę umysłową o charakterze biurowym.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
