Wyrok SN z dnia 9 września 2021 r., sygn. II USKP 147/21
Szczególna podstawa skargi do sądu o wznowienie postępowania z art. 114 ust. 1 pkt 6 ustawy o emeryturach i rentach z FUS obejmuje jedynie przypadek przyznania świadczenia na skutek błędu organu rentowego, a zatem nie sytuację, w której organ rentowy wydaje decyzję odmawiającą przyznania świadczenia.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Piotr Prusinowski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca)
SSN Romualda Spyt
w sprawie z wniosku J. K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w W. o wznowienie postępowania w sprawie o sygn. XIV U [...], po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 9 września 2021 r., skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 30 października 2019 r., sygn. akt III AUa [...],
oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny w [...] wyrokiem z 30 października 2019 r. oddalił apelację pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. od wyroku Sądu Okręgowego w W. z 6 lutego 2018 r., który oddalił wniosek pozwanego o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem tego Sądu z 26 kwietnia 2017 r., zmieniającego decyzję pozwanego z 13 października 2016 r. i przyznającego wnioskodawcy J. K. prawo do emerytury od 1 lipca 2016 r. Decyzją tą pozwany odmówił wnioskodawcy emerytury za pracę w szczególnych warunkach. W decyzji uznał wnioskodawcy 22 lata, 2 miesiące i 9 dni stażu emerytalnego, w którym odjął zatrudnienie w R. Sp. o.o. od 3 sierpnia 1992 r. do 31 grudnia 1998 r. (z wyłączeniem urlopu bezpłatnego od 2 października 1997 r. do 31 stycznia 1998 r.), podając jednocześnie w uzasadnieniu tej decyzji, że pozwany nie uwzględnił okresu od 3 sierpnia 1992 r. do 31 grudnia 1998 r. do czasu nadesłania zaświadczenia zwierającego informację o przebytych okresach niezdolności do pracy w latach 1992 r.-1998 r. Sąd Okręgowy wyrokiem z 26 kwietnia 2017 r. uwzględnił odwołanie wnioskodawcy wobec przyjęcia spełnienia przesłanek do emerytury, podając w uzasadnieniu wyroku, że okres od 3 sierpnia 1992 r. do 31 grudnia 1998 r. należy doliczyć do ogólnego stażu pracy wnioskodawcy. Po zsumowaniu tego okresu z okresem uznanym przez organ rentowy w wymiarze 22 lat, 9 m-cy i 9 dni, ubezpieczony legitymuje się łącznym stażem pracy przekraczającym 25 lat. Pozwany nie wniósł apelacji od tego wyroku. We wniosku o wznowienie postępowania z 19 lipca 2017 r. pozwany wskazał na podstawę z art. 114 ust. 2 pkt 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. W uzasadnieniu stwierdził, iż w decyzji omyłkowo podano, że okres pracy w spółce R. nie został zaliczony do wymiaru okresów składkowych i nieskładkowych. Zaliczenie zatem przez Sąd tego okresu powoduje podwójne jego uwzględnienie w wymiarze tych okresów. Pozwany wniósł o zmianę wyroku z 26 kwietnia 2017 r. i oddalenie odwołania J. K. od decyzji z 13 października 2016 r. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku z 6 lutego 2018 r., oddalającego wniosek o wznowienie postępowania, rozstrzygnął o braku podstaw do wznowienia, bowiem pozwany nie przedstawił nowych dowodów, ani też nie wskazał aby ujawniono nowe, nieznane mu wcześniej, okoliczności wskazujące na nieistnienie prawa J. K. do świadczenia emerytalnego. Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu oddalania apelacji potwierdził, że nie doszło do ujawnienia nowych okoliczności.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
