Postanowienie SN z dnia 12 stycznia 2022 r., sygn. I PSK 141/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z powództwa K. H.
przeciwko Sądowi Rejonowemu w B.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 12 stycznia 2022 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w K.
z dnia 11 sierpnia 2020 r., sygn. akt XI Pa […],
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w K. wyrokiem z dnia 11 sierpnia 2020 r. oddalił apelację K. H. od wyroku Sądu Rejonowego w C. z dnia 16 lipca 2019 r., oddalającego jego powództwo przeciwko Sądowi Rejonowemu w B. o zasądzenia odszkodowania w wysokości 10.710 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania umowy o pracę na czas nieokreślony.
W wywiedzionej od powyższego wyroku skardze kasacyjnej powód, zaskarżając w całości wyrok Sądu Okręgowego w K., podniósł zarzuty naruszenia prawa materialnego: 1) art. 100 § 1 i 2 k.p. w związku z art. 155 § 5 Prawa o ustroju sądów powszechnych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r., poz. 1070 ze zm.) w związku z § 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 8 listopada 2012 r. w sprawie czynności asystentów sędziów (Dz.U. z 2012 r., poz. 1270 ze zm.), przez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że zakres obowiązków, który może wykonywać asystent sędziego, a w konsekwencji - związanie poleceniem służbowym, nie jest ograniczone treścią rozporządzenia, mimo iż zarówno upoważnienie ustawowe do jego wydania, jak i § 1 rozporządzenia wskazują, że określa ono szczegółowy (a zatem w sposób wyczerpujący) zakres i sposób wykonywania czynności przez asystentów sędziów; 2) § 1 oraz 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 8 listopada 2012 r. w sprawie czynności asystentów sędziów w związku z art. 155 § 5 Prawa o ustroju sądów powszechnych, przez jego niezastosowanie i przyjęcie, że zapisy rozporządzenia nie stanowią zakreślonego przepisami prawa zakresu dopuszczalnych zadań wykonywanych przez asystenta sędziego, a w konsekwencji, iż dopuszczalne jest wydanie polecenia służbowego asystentowi sądowemu w zakresie przekraczającym zapisy rozporządzenia; 3) § 8 Regulaminu Pracy z dnia 9 grudnia 2015 r. obowiązującego u pozwanego w związku z art. 100 § 2 k.p., przez jego niewłaściwą wykładnię i bezpodstawne przyjęcie, że pozwany mógł polecić powodowi wykonanie określonej czynności bez uprzedniego doręczenia pisemnego zakresu obowiązków oraz uznanie, iż pracownik może przystąpić do pracy mimo braku otrzymania pisemnego zakresu obowiązków, w sytuacji gdy rzekome polecenie służbowe w oczywisty sposób nie mieści się w granicach ustalonego przez pracodawcę pisemnego zakresu obowiązków pracownika; 4) art. 45 k.p. w związku z art. 32 k.p. oraz art. 100 § 1 i 2 k.p., przez jego nieprawidłową wykładnię i bezpodstawne uznanie wypowiedzenia umowy o pracę powoda za dopuszczalne i uzasadnione w okolicznościach sprawy w czasie, gdy w okolicznościach sprawy działania powoda znajdowały swe uzasadnienie i zmierzały do ustalenia faktycznej treści woli pracodawcy. Skarżący podniósł także zarzuty naruszenie przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy: 1) art. 233 k.p.c., przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów zgromadzonych i ujawnionych w postępowaniu, w szczególności pominięcie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 8 listopada 2012 r. w sprawie czynności asystentów sędziów oraz treści Regulaminu Pracy z dnia 9 grudnia 2015 r. obowiązującego u pozwanego, czego skutkiem bezpodstawnie przyjęto, że wypowiedzenie powodowi umowy o pracę było uzasadnione w okolicznościach sprawy, a pozwany prawidłowo wydał powodowi polecenie służbowe, w czasie gdy z ujawnionego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że powodowi nie zostało wydane przez przełożonego polecenie służbowe zgodne z przepisami prawa; 2) art. 378 § 1 w związku z art. 391 § 1 oraz art. 382 k.p.c., polegające na przyjęciu przez Sąd drugiej instancji za własne ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego w C. bez jakichkolwiek merytorycznych rozważań w tej kwestii, w sytuacji gdy zarzuty apelacji obejmowały przede wszystkim sprzeczność ustaleń tegoż Sądu ze zgromadzonym materiałem dowodowym, jego wybiórczą ocenę, brak wskazań w treści uzasadnienia powodów dla których uznał, że rzekome polecenie służbowe było zgodne z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 8 listopada 2012 r. w sprawie czynności asystentów sędziów (Dz.U. z 2012 r., poz. 1270 ze zm.), co skutkowało tym, że zarzuty apelacyjne nie zostały rozpoznane.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
