Postanowienie SN z dnia 24 listopada 2021 r., sygn. III PSK 115/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z powództwa K. S.
przeciwko Wojewódzkiemu Zakładowi Doskonalenia Zawodowego w O.
o przywrócenie do pracy i zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 24 listopada 2021 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w O.
z dnia 28 lipca 2020 r., sygn. akt V Pa (…),
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w O. wyrokiem z dnia 4 grudnia 2019 r. oddalił powództwo K. S. o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie i zasądził od pozwanego Wojewódzkiego Zakładu Doskonalenia Zawodowego w O. na rzecz powódki kwotę 18.000 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.
Sąd Okręgowy w O. wyrokiem z dnia 28 lipca 2020 r. oddalił apelacje obu stron od powyższego orzeczenia.
Powódka wywiodła skargę kasacyjną od powyższego wyroku, zaskarżając go w zakresie oddalającym jej apelację od orzeczenia pierwszoinstancyjnego. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła: I. naruszenie prawa materialnego - 1) art. 477 k.p.c. w związku z art. 8 k.p. w związku z art. 56 § 1 k.p., przez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na zasądzeniu roszczenia alternatywnego, tj. odszkodowania w miejsce żądanego przywrócenia do pracy i wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy, mimo że stosunek pracy powódki był objęty szczególną ochroną, a zarzucanych powódce naruszeń obowiązków pracowniczych nie możną uznać za rażąco ciężkie, czy szczególnie drastyczne i wyjątkowo naganne, co jedynie w takich przypadkach pozwoliłoby Sądowi uznać, iż żądanie przywrócenia powódki do pracy stanowiło nadużycie prawa w rozumieniu art. 8 k.p., bądź że jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego lub społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa, natomiast do zastosowania art. 8 k.p. nie uprawnia Sądu uznanie, iż powódka dopuściła się ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych w postaci samowolnego przeksięgowania należności firmy "H." z należności wymagalnych na należności sporne; 2) art. 56 § 1 i 2 k.p. w związku z art. 45 § 3 k.p. w związku z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych, przez ich niewłaściwe zastosowanie w niniejszej sprawie w konsekwencji uznania przez Sąd, że mimo, iż stosunek pracy powódki objęty był szczególną ochroną, a pozwany rozwiązał stosunek pracy z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę (tj. niezgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych, bo bez zgody zarządu organizacji związkowej), to przywrócenie powódki do pracy na poprzednie stanowisko głównej księgowej byłoby niezasadne z uwagi na fakt, że powódka naruszyła ciążące na niej obowiązki pracownicze w sposób ciężki, w postaci samowolnego przeksięgowania należności firmy "H." z należności wymagalnych na należności sporne oraz w sytuacji braku stanowiska głównej księgowej i przekazania części obowiązków księgowych firmie zewnętrznej; 3) art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych w związku z art. 8 k.p., przez ich niewłaściwe zastosowanie w wyniku uznania przez Sąd, że żądanie przywrócenia powódki do pracy stanowiło nadużycie prawa w rozumieniu art. 8 k.p., a tym samym istniała możliwość uwzględnienia z urzędu roszczenia odszkodowawczego w miejsce żądanego przywrócenia do pracy wobec powódki, jako działacza związkowego objętego szczególną ochroną trwałości stosunku pracy, mimo iż powódka nie dopuściła się rażącego i wyjątkowo nagannego zachowania, a pozwany rozwiązał z powódką umowę o pracę bez wypowiedzenia wadliwie, bowiem bez zgody zarządu organizacji związkowej; II. naruszenie przepisów postępowania, które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 378 § 1 zdanie pierwsze k.p.c., polegające na nie dostatecznie wnikliwym odniesieniu się przez Sąd do wszystkich istotnych zarzutów podniesionych w apelacji powódki, a zwłaszcza dotyczących naruszenia przepisów prawa procesowego - art. 233 § 1 k.p.c., przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, dowolną ocenę materiału dowodowego, a to z pominięciem przez Sąd w poczynionych ustaleniach faktycznych okoliczności podnoszonych przez powódkę, jak również nieprawidłowo ocenił, że wyrok Sądu pierwszej instancji jest „kierunkowo dobry”.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
