Postanowienie SN z dnia 18 listopada 2021 r., sygn. III KK 139/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Antoni Bojańczyk
po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2021 r.
w Izbie Karnej na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 3 k.p.k.),
sprawy E. H.
w przedmiocie stwierdzenia zgodności z prawdą oświadczenia lustracyjnego
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę lustrowanego
od orzeczenia Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 30 września 2020 r., sygn. II AKa (…),
utrzymującego w mocy orzeczenie Sądu Okręgowego w G.
z dnia 8 listopada 2016 r., sygn. IV K (…),
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć E.H. Kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Orzeczeniem z dnia 30 września 2020 r. po rozpoznaniu apelacji wniesionych przez obrońców osoby lustrowanej Sąd Apelacyjny w (…) (sygn. II AKa (…)), utrzymał w mocy orzeczenie Sądu Okręgowego w G. z dnia 8 listopada 2016 r. (sygn. IV K (…)), którym stwierdzono, że oświadczenie lustracyjne złożone przez E. H. w dniu 20 października 2010 r. w związku z ubieganiem się o objęcie funkcji radnego Sejmiku Województwa (…) jest niezgodne z prawdą i orzeczono wobec niego karę przewidzianą w art. 21 ust. 2a i 2b ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (j.t.: Dz.U. z 2021 r., poz. 1633; dalej cyt. jako ustawa lustracyjna). Wydatkami postępowania odwoławczego sąd obciążył E. H..
Od powyższego prawomocnego orzeczenia Sądu Apelacyjnego w (…) kasację wywiodła obrońca lustrowanego i zaskarżyła wymienione orzeczenie w całości na korzyść lustrowanego E. H.. W nadzwyczajnym środku odwoławczym skarżąca zarzuciła temu rozstrzygnięciu: rażącą i mającą istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 3a ust. 1 i 2 ustawy lustracyjnej polegającą na błędnej wykładni ust. 1 przepisu i błędnym przyjęciu, że zachowanie E. H. spełnia kryterium „świadomej” współpracy z organami SB, podczas gdy prawidłowa wykładnia pojęcia prowadzi do wniosku, iż o świadomej współpracy w rozumieniu art. 3a ust. 1 ustawy lustracyjnej oraz treści tych dokumentów można mówić wtedy, gdy dana osoba chce zachowywać się w określony sposób (kontaktować się z organami bezpieczeństwa i przekazywać im informacje) lub, gdy wola tej osoby polega na tym, że godzi się ona na występowanie w roli tajnego informatora, w sytuacji gdy działanie lustrowanego polegało na przymusie podpisania porozumienia o współpracy, co świadczy wprost, że E.H. nie podjął rzeczywistej współpracy z organem bezpieczeństwa państwa, która materializowała się w świadomie podejmowanych i konkretnych działaniach obejmujących przekazywanie informacji przez TW T. wykorzystywanych w sprawach operacyjnych, a w konsekwencji nieprawidłowe przyjęcie w tym zakresie przez sąd, iż E. H. podjął świadomą i realną współpracę z organami bezpieczeństwa państwa, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności okoliczności osadzenia E. H. w Areszcie Śledczym w W. i zeznań świadków w tym zakresie prowadzi do wniosku, że swoim zachowaniem lustrowany nie wyczerpał znamiona współpracy określone w art. 3a ust. 1 ustawy lustracyjnej (pkt 1) oraz (pkt 2) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to:
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
