Postanowienie SN z dnia 15 czerwca 2021 r., sygn. II USK 303/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Leszek Bielecki
w sprawie z wniosku R. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w P.
o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 15 czerwca 2021 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawczyni od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 27 kwietnia 2020 r., sygn. akt III AUa (…),
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w (…) III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 27 kwietnia 2020 r. w sprawie III AUa (…) oddalił apelację odwołującej się R. K. od wyroku Sądu Okręgowego w P. z 6 listopada 2019 r. w sprawie VIII U (…) oddalającego jej odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w P. z dnia 10 sierpnia 2016 r. odmawiającej przyznania jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.
Odwołująca zaskarżyła powyższy wyrok w całości skargą kasacyjną. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie: (-) art. 6 ust. 1 punkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2019 r., poz. 1205 ze zm., dalej jako „ustawa wypadkowa”), przez wadliwą wykładnię i przyjęcie, że skarżąca nie jest w żadnym stopniu niezdolna do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 27 czerwca 1986 r. oraz, że warunkiem zaistnienia niezdolności do pracy jest związek przyczynowy wyłącznie pomiędzy wypadkiem a powstaniem niezdolności do pracy, podczas gdy prawidłowa wykładnia tej normy prawnej powinna prowadzić do przyjęcia, iż przesłankę niezdolności do pracy z powodu wypadku przy pracy mogą także stanowić okoliczności, że wypadek przy pracy był istotną, choć nie wyłączną przyczyną powstania aktualnej niezdolności do pracy, jak również gdy następstwa wypadku przy pracy były istotną przyczyną dalszych zdarzeń, które doprowadziły do pogorszenia stanu zdrowia i niezdolności do pracy skarżącej; (-) art. 17 ust. 4 ustawy wypadkowej przez niezastosowanie; (-) art. 12 ust. 1 i 3 w związku z art. 13 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2021 r., poz. 291 ze zm.), przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż niezdolność do kontynuowania dotychczasowego zatrudnienia nie jest wystarczającą przesłanką nabycia prawa do renty, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowania, że mimo upośledzenia sprawności organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie lub po przekwalifikowaniu - podczas gdy z prawidłowej wykładni tych przepisów wynika, że niezdolnym do pracy jest osoba, która utraciła możliwość wykonywania pracy zgodnej ze zdobytymi wcześniej umiejętnościami i doświadczeniem (kwalifikacje rzeczywiste), które w wypadku skarżącej obejmują doświadczenie wyłącznie w pracy na stanowiskach związanych z długotrwałym przebywaniem w pozycji stojącej (bufetowa, pracownik socjalny); (-) art. 235 § 1 w związku z art. 227 k.p.c., przez oddalenie wniosków dowodowych zawnioskowanych przez skarżącą, podczas gdy dotyczyły one okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy i służyły wykazaniu, iż naruszenie sprawności organizmu spowodowane wypadkiem przy pracy z dnia 27 czerwca 1986 r. ujawniło u skarżącej przewlekły zespół bólowy uniemożliwiający normalne funkcjonowanie; (-) art. 233 § 1 k.p.c. przez bezzasadne przekroczenie granic oceny dowodów przez zaaprobowanie odrębnych opinii biegłych wbrew treści postanowienia sądu o przeprowadzeniu opinii łącznej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
