Postanowienie SN z dnia 8 czerwca 2021 r., sygn. I USK 205/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z odwołania K. W.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Z.
z udziałem zainteresowanego P. J.
o ustalenie podstawy wymiaru składek,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 8 czerwca 2021 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 13 grudnia 2019 r., sygn. akt III AUa (…),
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. zasądza od ubezpieczonej na rzecz organu rentowego kwotę 1.800 (tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w (…) wyrokiem z dnia 13 grudnia 2019 r. oddalił apelację ubezpieczonej K.W. od wyroku Sądu Okręgowego w C. z dnia 29 maja 2019 r., oddalającego odwołanie ubezpieczonej od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Z. z dnia 6 grudnia 2018 r., stwierdzającej, że podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, tj. emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe K. W. z tytułu zatrudnienia u P. J. wynosi 4.200 zł za miesiąc.
W wywiedzionej od powyższego wyroku skardze kasacyjnej odwołująca się, zaskarżając wyrok Sądu drugiej instancji w całości, podniosła zarzut naruszenia prawa materialnego: 1) art. 7 w związku z art. 22 w związku z art. 87 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 83 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 18 ust. 1 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2020 r., poz. 266, dalej jako: ustawa systemowa), przez jego błędne zastosowanie i uznanie, wobec braku wyraźniej delegacji ustawowej w tym zakresie, że organ rentowy posiada kompetencję do ustalenia wysokości podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne i weryfikacji wysokości wynagrodzenia pracownika, mimo ważnej i wykonywanej umowy o pracę oraz pobieranej składki na ubezpieczenie społeczne, adekwatnej i prawidłowo wyliczonej do wynagrodzenia wskazanego przez strony umowy o pracę według woli i interesu organu rentowego; 2) art. 41 ust. 11-13 ustawy systemowej i uznanie, że organ rentowy prawidłowo obniżył podstawę wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne: emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe odwołującej się do kwoty 4.200 zł brutto wynagrodzenia za pracę, w sytuacji braku podstaw do obniżania podstawy wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne, gdyż wynagrodzenie wskazane przez strony w umowie o pracę odpowiada wykształceniu i doświadczeniu zawodowemu ubezpieczonej oraz jest adekwatne do możliwości dochodowych zainteresowanego jako płatnika składek i poziomu kosztów ponoszonych przez niego na zapewnienie swojemu przedsiębiorstwu obsługi prawnej przed zawarciem umowy o pracę z ubezpieczoną; 3) art. 58 § 2 k.c. w związku z art. 300 k.p., przez niewłaściwe zastosowanie do spraw ze sfery prawa publicznego i uznanie, że umowa o pracę między ubezpieczoną a zainteresowanym jest nieważna w części dotyczącej wysokości wynagrodzenia za pracę ponad uznaną jako podstawa wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne kwotą 4.200 zł brutto miesięcznie, w sytuacji gdy wynagrodzenie za pracę ustalone w umowie o pracę z dnia 23 lipca 2018 r. nie jest wynagrodzeniem rażąco wygórowanym, mając na uwadze zakres odpowiedzialności zawodowej ubezpieczonej, jej doświadczenie zawodowe, zakres obowiązków pracowniczych ubezpieczonej, a odpowiadającym stawkom rynkowym wynagrodzenia prawnika in-house’wego, świadczącego pomoc prawną w branży budowlanej; 4) art. 22 k.p. w związku z art. 78 § 1 k.p., przez jego błędne zastosowanie, a w konsekwencji pominięcie, że strony stosunku pracy mogą dowolnie i swobodnie kształtować wysokość wynagrodzenia pracownika, gdyż nie istnieje żaden próg maksymalny wysokości wynagrodzenia należnego pracownikowi za zajmowanie danego stanowiska pracy, zaś wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby w szczególności odpowiadało rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymagalnym do jej wykonywania, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy. Art. 78 § 1 k.p jest normą programową niemającą zastosowania do sfery prawa publicznego w postępowaniu przed ZUS. Skarżąca podniosła także zarzut naruszenie przepisu postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy - art. 327 § 1 k.p.c., przez wadliwe, niepełne i lakoniczne sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu drugiej instancji i brak wskazania w nim przyczyn, dla których w ocenie tego Sądu dopuszczalne jest ograniczenie treści umów o pracę w zakresie wysokości wynagrodzenia, mimo braku ustawowego, maksymalnego progu w tym zakresie, na podstawie decyzji administracyjnej, przez przyznanie organowi rentowemu kompetencji do zmiany umowy o pracę w części dotyczącej wynagrodzenia, mimo że umowa o pracę była zawarta i była wykonywana zgodnie z wolą stron i brak wyjaśnienia w treści uzasadniania przyczyn, dla których uznano zarzuty skarżącej za niezasługujące na uwzględnienie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
