Postanowienie SN z dnia 25 maja 2021 r., sygn. II USK 320/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z wniosku M. W.
przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W.
o ustalenie stopnia niepełnosprawności,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 25 maja 2021 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego w O.
z dnia 21 maja 2020 r., sygn. akt III Ua (…),
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w O. na rzecz adwokata P.Ż. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych, powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w O. wyrokiem z dnia 21 maja 2020 r. oddalił apelację M. W. od wyroku Sądu Rejonowego w O. z dnia 6 lutego 2020 r., oddalającego wniesione przez niego odwołanie od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 28 września 2015 r., uchylającego w części orzeczenie wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 10 czerwca 2015 r., zaliczając M.W. do lekkiego stopnia niepełnosprawności z symbolu 02-P na okres do 10 czerwca 2018 r.
Zaskarżając powyższy wyrok w całości skargą kasacyjną, odwołujący się podniósł zarzut naruszenia prawa materialnego: 1) art. 1 pkt 1 w związku z art. 3 ust. 1 pkt 3 i w związku z art. 4 ust. 3 ustawy z dnia sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że odwołujący się jest osobą niepełnosprawną w stopniu lekkim oraz stwierdzeniu, że brak jest przesłanek do zakwalifikowania skarżącego do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym, w sytuacji gdy jest on osobą o naruszonej sprawności organizmu, oraz z uwagi na zły stan zdrowia psychicznego i fizycznego nie jest zdolny w pełni do samodzielnej egzystencji, co czyni go osobą o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności i 2) § 30 w związku z § 29 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności, przez uznanie odwołującego się za osobę o lekkim stopniu niepełnosprawności, w sytuacji gdy skarżący wymaga stałej opieki i pomocy osób trzecich przy pełnieniu swoich ról społecznych, a tym samym spełnia przesłanki do uznania go jako osoby posiadającej umiarkowany stopień niepełnosprawności oraz przepisów postępowania: 1) art. 233 § 1 k.p.c., przez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz niewłaściwe ocenienie kwestii stopnia niepełnosprawności odwołującego się jedynie na podstawie opinii biegłych i nieuwzględnienie stanu zdrowia skarżącego na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, a w szczególności pominięcie i nieustosunkowanie się w uzasadnieniu orzeczenia do wielu aspektów podnoszonych przez przedstawicielkę ustawową a następnie pełnomocnika odwołującego się, a mianowicie faktu, że skarżący nie akceptuje rzeczywistości, w której się znajduje, o czym świadczą nie tylko myśli samobójcze, ale i próby samobójcze, co z kolei dowodzi głębokiej depresji; 2) art. 227 k.p.c., przez pominięcie zawnioskowanego przez pełnomocnika odwołującego się dowodu w postaci doprecyzowania opinii uzupełniającej na okoliczność ustalenia, czy wszystkie ujawnione u skarżącego zaburzenia stanowią depresję, a jeżeli tak, to czy depresja wyklucza aktywność zawodową odwołującego się, mimo iż konieczność uzyskania tej opinii uzupełniającej na okoliczność ustalenia prawidłowego stopnia niepełnosprawności odwołującego się jest oczywista z punktu widzenia wyjaśnienia sprawy.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
