Postanowienie SN z dnia 5 maja 2021 r., sygn. II PSK 73/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Prusinowski
w sprawie z powództwa J. P.
przeciwko P. Sp. z o.o. Sp. k. z/s w B.
o zapłatę odszkodowania,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 5 maja 2021 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 7 listopada 2019 r., sygn. akt III Pa (…),
I. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
II. zasądza od pozwanej na rzecz powoda 240 zł (dwieście czterdzieści) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 7 listopada 2019 r. Sąd Okręgowy w S. na skutek apelacji powoda J. P. od wyroku Sądu Rejonowego w S. z dnia 29 maja 2019 r. zmienił zaskarżony wyrok w pkt. I i II w ten sposób, że zasądził od P. sp. z o.o, Sp. k. z/s w B. na rzecz powoda 12.750 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30 kwietnia 2018 r. tytułem odszkodowania.
Sąd Okręgowy zauważył, że już na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji nieuzasadniona okazała się druga ze wskazanych przyczyn rozwiązania z powodem umowy o pracę. Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe nie wykazało bowiem, aby powód dopuścił się w dniu 26 marca 2018 r. wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych. Natomiast w wyniku wywiedzionej apelacji za nieuzasadnioną, w stanie faktycznym sprawy, należało uznać także pierwszą ze wskazanych przyczyn rozwiązania z powodem umowy o pracę oznaczoną jako samowolne opuszczenie miejsca pracy przez powoda w dniu 23 marca 2018 r. Sąd Okręgowy zauważył, że bezprawność zachowania pracownika nie wystarcza do przypisania naruszeniu obowiązku pracowniczego charakteru ciężkiego. Określenie „ciężkie naruszenie” należy tłumaczyć z uwzględnieniem stopnia winy pracownika i zagrożenia dla interesów pracodawcy, powstałego wskutek jego działania lub zaniechania. W ramach oceny stopnia ciężkości uchybień powoda, Sąd wziął pod uwagę między innymi właściwości i rodzaj pracy wykonywanej przez powoda oraz łączące się z tym wymagania, a także całokształt postępowania powoda. Do opuszczenia przez powoda miejsca pracy doszło w określonych okolicznościach. O tym, że taka konieczność zaistnieje poinformował przełożonego dzień wcześniej, to jest 22 marca 2018 r. i uzyskał zgodę na opuszczenie zakładu pracy o godz. 13. Z okoliczności sprawy wynika, że na moment uzyskiwania akceptacji powód zakładał, że o tej godzinie wyjedzie po siostrzeńca do B. Powód nie ukrywał, że w tym konkretnym dniu będzie musiał udać się w celach prywatnych do B., żeby przetransportować siostrzeńca ze szpitala. Uzyskał akceptację na opuszczenie zakładu pracy, jednak dopiero krytycznego dnia okazało się, że musiał wyjechać do B. wcześniej, niż uzgadniał to z przełożonym (cel wyjazdu pozostał niezmieniony). Ocena postępowania powoda tego dnia i faktu, że nie poinformował przełożonego, że będzie musiał wyjechać wcześniej, wskazuje na jego bezprawne działanie, jednak nie było to działanie zawinione czy też mające cechy rażącego niedbalstwa. Zdaniem Sądu Okręgowego w zachowaniu powoda wystąpiły konkretne fakty, które nie dają podstaw do uznania, że opuszczenie przez niego miejsca pracy w dniu 23 marca 2018 r. nastąpiło w wyniku wystąpienia kwalifikowanego zawinienia w stopniu rażącego niedbalstwa albo umyślności. Powód nie opuścił zakładu pracy z przyczyn nikomu nieznanych (w tajemnicy), a w sytuacji gdy jego obecność przy wystawianiu faktury była konieczna, wrócił do zakładu pracy.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
