Postanowienie SN z dnia 29 kwietnia 2021 r., sygn. I USK 108/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z odwołania M. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w O.
o ustalenie właściwego ustawodawstwa,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 29 kwietnia 2021 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 14 listopada 2019 r., sygn. akt III AUa (…),
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w (…) wyrokiem z dnia 14 listopada 2019 r. oddalił apelację M. M. od wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 16 października 2018 r., którym oddalono wniesione przez niego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w O. z dnia 26 lipca 2018 r., ustalającej, że odwołujący się jako osoba prowadząca działalność gospodarczą podlega ubezpieczeniu społecznemu z tytułu tej działalności od dnia 1 maja 2015 r. do dnia 30 listopada 2017 r. według ustawodawstwa polskiego.
Odwołujący się zaskarżył powyższy wyrok skargą kasacyjną. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego: 1/ art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. UE L 2004.166.1) w związku z art. 16 ust. 2 i 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. UE L 2009.284.1), przez jego niezastosowanie, co skutkowało uznaniem przez Sąd drugiej instancji, że wnioskodawca od 1 grudnia 2016 r. podlega ustawodawstwu polskiemu w zakresie ubezpieczeń społecznych, mimo wykonywania pracy najemnej na terenie Słowacji i prowadzenia działalności na własny rachunek na terenie Polski oraz obowiązywania normy kolizyjnej w tym zakresie, wskazującej na pierwszeństwo ustawodawstwa państwa miejsca wykonywania pracy najemnej; 2/ art. 14 ust. 5 lit. b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 w związku z art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004, przez jego bezpodstawne zastosowanie, mimo iż sąd nie miał kompetencji do oceny charakteru pracy wnioskodawczyni na terenie Słowacji. Skarżący podniósł również zarzut naruszenia przepisów postępowania, mający istotny wpływ na wynik sprawy: 1/ art. 233 § 1 k.p.c., przez niedokonanie przez Sąd drugiej instancji wszechstronnej analizy całego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności wskutek pominięcia niezachowania przez organ rentowy wymaganego trybu w celu wyjaśnienia wątpliwości co do faktycznego wykonywania pracy najemnej oraz marginalnego charakteru pracy wykonywanej przez wnioskodawcę i niezwrócenie się do odpowiedniego organu słowackiego o podjęcie stosownych działań i mimo niewyjaśnienia tej kwestii - uznanie przez Sąd drugiej instancji, że wyrok Sądu pierwszej instancji i poprzedzająca go decyzja organu rentowego z dnia 18 marca 2016 r. wydana została w granicach prawa; 2/ art. 378 § 1 k.p.c. w związku z art. 379 pkt 5 i art. 477 § 2 k.p.c., polegające na nieuwzględnieniu przez Sąd drugiej instancji nieważności postępowania wywołanej pozbawieniem możliwości obrony przez pracodawcę słowackiego swoich praw, jako zainteresowanego w sprawie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
