Postanowienie SN z dnia 28 kwietnia 2021 r., sygn. III USK 99/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z odwołania B. S.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w J.
o rentę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 28 kwietnia 2021 r.,
na skutek skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 6 lutego 2020 r., sygn. akt III AUa (…),
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od odwołującego się na rzecz organu rentowego kwotę po 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w (…) wyrokiem z dnia 6 lutego 2020 r. oddalił apelację ubezpieczonego B. S. od wyroku Sądu Okręgowego w R. z dnia 13 czerwca 2018 r., oddalającego wniesione przez niego odwołanie od decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w J. z dnia 28 grudnia 2015 r., odmawiającej wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.
W wywiedzionej od powyższego wyroku skardze kasacyjnej wnioskodawca, zaskarżając wyrok Sądu Apelacyjnego w całości, podniósł zarzut naruszenia przepisów: (-) art. 286 k.p.c. w związku z art. 278 k.p.k., przez niezasięgnięcie opinii biegłych sądowych z zakresu medycyny pracy i ortopedii w zakresie nowych dowodów medycznych i dokumentacji, które potwierdzały jedynie stan nabycia schorzeń przez B. S. przed dniem 31 marca 2015 r. - obecnego stanu zdrowia skarżącego, który nieustannie jest konsekwencją schorzeń nabytych przed tą datą i ma ze sobą ścisły związek, a w efekcie brak kompleksowej oceny stanu zdrowia skarżącego w grudniu 2015 r., podczas gdy żaden z biegłych sądowych nie odniósł się do okoliczności medycznej, jaka przemawiałaby za zmianą stanowiska i zgłoszeniem przez Głównego Lekarza Orzecznika ZUS zarzutu wadliwości orzeczenia, akcentując że w dniu 2 grudnia 2015 r. skarżący był badany przez lekarza orzecznika, zaś po zgłoszeniu zarzutu wadliwości przez Głównego Lekarza, nie opisując powodów takiego stanowiska, skarżący nie był ponownie badany przy wydaniu orzeczenia z dnia 18 grudnia 2015 r., zatem istnieje oczywista niezgodność w jego treści, bowiem stanowi ono o „przeprowadzeniu bezpośredniego badania”, które się nie odbyło, także czas jaki upłynął od dnia wydania pierwszego z orzeczeń lekarskich, tj. od dnia 2 grudnia 2015 r. do dnia 18 grudnia 2015 r., uniemożliwiał doręczenie skarżącemu wezwania na kolejne (po dniu 2 grudnia 2015 r.) badanie przed Komisją Lekarską, zaś skarżący pomiędzy datą 2 grudnia a 18 grudnia 2015 r. otrzymał jedno pismo traktujące o „zgłoszeniu zarzutu wadliwości orzeczenia” z dnia 3 grudnia 2015 r.; (-) art. 327 § 1 pkt 1 i pkt 2 k.p.c., przez brak ujęcia w uzasadnieniu wyroku podstawy faktycznej rozstrzygnięcia co do treści zarzutu wadliwości orzeczenia wniesionego przez Głównego Lekarza Orzecznika ZUS, który doprowadził do wydania orzeczenia przez Komisję Lekarską ZUS w dniu 18 grudnia 2015 r., w którym wnioskodawca nie został uznany za niezdolnego do pracy, przede wszystkim podstaw medycznych, jakie przemawiały za zmianą stanowiska, które pierwotnie orzekało o niezdolności do pracy skarżącego, brak odniesienia się do całości zarzutów podnoszonych w piśmie z dnia 5 lutego 2020 r., odmówienie wiarygodności dokumentom, które określały stan zdrowia skarżącego i które potwierdzały, że powstałe dolegliwości są następstwem stanu zdrowia jeszcze przed dniem 31 marca 2015 r., a także przez zupełny brak wyjaśnienia kwestii odnoszącej się do podstawy prawnej decyzji organu rentowego; (-) art. 12 ust. 1 i 2 oraz art. 13 ust. 1 w związku z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przez błędne przyjęcie, że ubezpieczony wskutek stwierdzonych schorzeń i dysfunkcji organizmu nie utracił całkowicie lub częściowo zdolności do pracy zgodnie z jego kwalifikacjami i rzeczywistą możliwością przekwalifikowania, podczas gdy jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, ubezpieczony trwale utracił zdolność do wykonywania ciężkiej i średniociężkiej pracy fizycznej, jak również pracy w pozycji wymuszonej, wymagającej długotrwałego stania lub siedzenia bez możliwości zmiany pozycji ciała oraz pracy przy maszynach w ruchu, prowadzenia pojazdów mechanicznych i pracy na wysokości, a także w godzinach nocnych, tj. pracy, do której niezbędne są odpowiednie kwalifikacje zawodowe, których ubezpieczony nie jest w stanie uzyskać ze względu na swój stan psychofizyczny, wiek, wykształcenie i dotychczasowe doświadczenie zawodowe, a możliwość podejmowania przez niego innych prac o charakterze pracownika fizycznego (tzw. pracownika niewykwalifikowanego) jest niemożliwa ze względu na jego stan psychofizyczny, wiek, wykształcenie i dotychczasowe doświadczenie zawodowe.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
