Postanowienie SN z dnia 20 kwietnia 2021 r., sygn. II USK 208/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Staryk
w sprawie z wniosku J. C.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych […] Oddziałowi w W.
o zwrot świadczenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 20 kwietnia 2021 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 4 grudnia 2019 r., sygn. akt III AUa (…),
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
W wyroku z dnia 4 grudnia 2019 r., sygn. akt III AUa (…), Sąd Apelacyjny w (…) – w sprawie z wniosku J. C. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych [...] Oddziałowi w P. – oddalił apelację wnioskodawcy od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w P. z dnia 24 maja 2018 r., sygn. akt VIII U (…), w którym Sąd Okręgowy oddalił odwołanie J.C. od decyzji organu rentowego z dnia 24 listopada 2017 r., znak: (…) (organ rentowy – na podstawie art. 138 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1383) oraz art. 26 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1242 ze zm.) zobowiązał J. C. do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń za okres od dnia 01.01.2015 do 31.05.2016 r. w kwocie 20.435,93 zł).
Powyższy wyrok Sądu Apelacyjnego wnioskodawca zaskarżył skargą kasacyjną. W uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano, że w niniejszej sprawie istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości oraz wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów. Przepisy te sprowadzają się do kwestii treści pouczenia, jakie powinno zostać przedstawione ubezpieczonym w wydawanych przez organ decyzjach, co w konsekwencji mogłoby prowadzić do zastosowania wobec nich przepisu art. 138 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych i uznania, że świadczenie było wypłacone w sposób nienależny. Obowiązujące przepisy nie stanowią, jaka powinna być treść pouczenia i czym powinien kierować się Zakład Ubezpieczeń Społecznych sporządzając jego treść. Również dotychczasowe orzecznictwo sądów powszechnych, w tym Sądu Najwyższego, nie jest jednolite, co z kolei przekłada się na treść orzeczeń wydawanych w indywidualnych sprawach ubezpieczonych. W ocenie autorki skargi istnieje potrzeba odpowiedzi na pytanie: czy Zakład Ubezpieczeń Społecznych przy formułowaniu treści pouczenia zawieranych w decyzji w przedmiocie konsekwencji pobierania nienależnego świadczenia, kierowanych do indywidualnych osób, zobowiązany jest zawierać indywidualne treści odnoszące się do tychże osób (tj. aby te treści były konkretne), czy treści pouczeń, mogą być ogólne i abstrakcyjne? Przy stwierdzeniu, że treści pouczeń kierowane do ubezpieczonych powinny być konkretne, niezbędne jest ustalenie jakie przesłanki powinno spełniać orzeczenie, aby można było je uznać za konkretne?
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
