Postanowienie SN z dnia 2 lutego 2021 r., sygn. II USK 56/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z wniosku L. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych […] Oddziałowi w W.
o ustalenie właściwego ustawodawstwa,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 2 lutego 2021 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 14 listopada 2019 r., sygn. akt III AUa (…),
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w (…) wyrokiem z dnia 14 listopada 2019 r. oddalił apelację odwołującego się L. K. od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 10 stycznia 2018 r., którym oddalono wniesione przez niego odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych […] Oddziału w W. z dnia 10 sierpnia 2017 r., stwierdzającej, że począwszy od 1 grudnia 2016 r. ma wobec niego zastosowanie polskie ustawodawstwo w zakresie zabezpieczenia społecznego w związku z zatrudnieniem na terytorium Słowacji oraz prowadzeniem pozarolniczej działalności gospodarczej w Polsce.
Odwołujący się zaskarżył powyższy wyrok skargą kasacyjną. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego: 1/ art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. UE L 2004.166.1) w związku z art. 16 ust. 2 i 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. UE L 2009.284.1), przez jego niezastosowanie, co skutkowało uznaniem przez Sąd drugiej instancji, że wnioskodawca od 1 grudnia 2016 r. podlega ustawodawstwu polskiemu w zakresie ubezpieczeń społecznych, mimo wykonywania pracy najemnej na terenie Słowacji i prowadzenia działalności na własny rachunek na terenie Polski oraz obowiązywania normy kolizyjnej w tym zakresie, wskazującej na pierwszeństwo ustawodawstwa państwa miejsca wykonywania pracy najemnej; 2/ art. 14 ust. 5 lit. b rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 w związku z art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004, przez jego bezpodstawne zastosowanie, mimo że sąd nie miał kompetencji do oceny charakteru pracy wnioskodawczyni na terenie Słowacji. Skarżący podniósł też zarzut naruszenia przepisów postępowania, mający istotny wpływ na wynik sprawy: 1/ art. 233 § 1 k.p.c., przez niedokonanie przez Sąd drugiej instancji wszechstronnej analizy całego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności wskutek pominięcia niezachowania przez organ rentowy wymaganego trybu w celu wyjaśnienia wątpliwości co do faktycznego wykonywania pracy najemnej oraz marginalnego charakteru pracy wykonywanej przez wnioskodawcę i niezwrócenia się do odpowiedniego organu słowackiego o podjęcie stosownych działań i mimo niewyjaśnienia tej kwestii - uznanie przez Sąd drugiej instancji, że wyrok Sądu pierwszej instancji i poprzedzająca go decyzja organu rentowego z dnia 18 marca 2016 r. wydana została w granicach prawa; 2/ art. 378 § 1 k.p.c. w związku z art. 379 pkt 5 i art. 477 § 2 k.p.c., polegające na nieuwzględnieniu przez Sąd drugiej instancji nieważności postępowania wywołanej pozbawieniem możliwości obrony przez pracodawcę słowackiego swoich praw, jako zainteresowanego w sprawie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
