Postanowienie SN z dnia 18 listopada 2020 r., sygn. I UK 432/19
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Halina Kiryło
w sprawie z odwołania P. W.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych […] Oddziałowi w Ł.
o odpowiedzialność członka zarządu za składki,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 18 listopada 2020 r.,
skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego w […].
z dnia 29 maja 2019 r., sygn. akt III AUa (…),
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w (…) wyrokiem z dnia 29 maja 2016 r., po rozpoznaniu apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych […] Oddziału w Ł., zmienił wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 27 września 2018 r. w ten sposób, że stwierdził, iż odwołujący się P. W. ponosi odpowiedzialność za zobowiązania „S.” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od grudnia 2010 r. do stycznia 2012 r. oraz orzekł o kosztach procesu.
Odwołujący się zaskarżył powyższy wyrok skargą kasacyjną w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego: 1/ art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (jednolity tekst: Dz.U. z 2020 r., poz. 1228 ze zm., dalej powoływane jako p.u.n.), przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że dłużnik staje się niewypłacalny już w sytuacji, gdy nie spłaca zobowiązań okresowych (tego samego rodzaju) wobec jednego wierzyciela, przy jednoczesnym spłacaniu pozostałych zobowiązań wobec innych wierzycieli, podczas gdy prawidłowa wykładnia powołanego przepisu powinna prowadzić do wniosku, że stan niewypłacalności dłużnika nie powstaje, jeżeli ten reguluje większość swoich zobowiązań, a uchyla się od regulowania zobowiązań jednego rodzaju wobec tylko jednego z wierzycieli, mając przy tym obiektywnie istniejące prawo zakładać, że zobowiązanie to zostanie zaspokojone z przysługującej mu wierzytelności; 2/ art. 11 ust. 2 p.u.n., przez jego błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, że spółka S. stała się niewypłacalna z chwilą, w której powinna powziąć informację o tym, iż przysługująca jej wierzytelność najprawdopodobniej nie zostanie zaspokojona w postępowaniu upadłościowym spółki będącej jej dłużnikiem, podczas gdy prawidłowa wykładnia powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że stan niewypłacalności następuje w momencie dowiedzenia się o tym, że spółka nie uzyska zaspokojenia swojej wierzytelności, tj. z dniem dowiedzenia się o uprawomocnieniu się postanowienia o zakończeniu postępowania upadłościowego S. Sp. z o.o., ewentualnie z dniem uprawomocnienia się postanowienia o zakończeniu postępowania upadłościowego dłużnej spółki, bowiem do tego momentu cały czas istniała prawna i faktyczna możliwość zaspokojenia wierzytelności od upadłej spółki (postępowanie upadłościowe dłużnika mogło zakończyć się zawarciem układu, mogły ujawnić się nowe aktywa spółki); 3/ art. 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (jednolity tekst: Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm., dalej jako Ordynacja podatkowa), przez niezasadne orzeczenie, że odwołujący się ponosi odpowiedzialność za zobowiązania S. z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od grudnia 2010 r. do stycznia 2012 r. wobec niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie, podczas gdy nie miał on takiego obowiązku, bowiem w czasie sprawowania przez niego funkcji członka zarządu spółka nie stała się niewypłacalna. Dodatkowo skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy: 1/ art. 231 k.p.c., przez wyprowadzenie z faktu istnienia powiązań rodzinnych między odwołującym się a Z. W. faktu, że odwołujący się miał wiedzę o sytuacji majątkowej B. Sp. z o.o., w której Z. W. był jedynie mniejszościowym udziałowcem oraz prezesem zarządu do września 2009 r., podczas gdy poczynienie tego rodzaju domniemania jest niedopuszczalne na gruncie powołanego przepisu, zwłaszcza wobec nieistnienia innych faktów i dowodów uzasadniających przyjęcie tego rodzaju domniemania; 2/ art. 278 § 1 k.p.c., przez przyjęcie za ustną opinią uzupełniającą biegłego, że odwołujący się musiał posiadać wiedzę o stanie majątkowym i finansowym B. Sp. z o.o. z uwagi na łączące go pokrewieństwo ze Z. W., podczas gdy jest to okoliczność, co do której biegły nie miał prawa się wypowiadać, bowiem nie jest to sprawa wymagająca wiadomości specjalnych, zaś sąd nie powinien uznawać jej w tym zakresie za udowodnioną za pomocą dowodu z opinii biegłego do spraw rachunkowości; 3/ art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 k.p.c., przez brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku konkretnego terminu, w którym S. Sp. z o.o. stała się niewypłacalna i ograniczenie się jedynie do wskazania roku, w którym spółka powinna była zgłosić wniosek o ogłoszenie upadłości, co uniemożliwia kontrolę kasacyjną zaskarżonego wyroku, a stronie nie pozwala na uzyskanie wiedzy, co do właściwego momentu, w którym powinien zostać zgłoszony wniosek o ogłoszenie upadłości.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
