Postanowienie SN z dnia 17 września 2020 r., sygn. II UZ 13/20
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jolanta Frańczak (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Bohdan Bieniek
SSN Krzysztof Rączka
w sprawie z wniosku W. S.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.
o wysokość kapitału początkowego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 17 września 2020 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 19 grudnia 2019 r., sygn. akt III AUa (…),
uchyla zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w (…) postanowieniem z dnia 19 grudnia 2019 r. odrzucił skargę kasacyjną ubezpieczonego W. S. od wyroku tego Sądu z dnia 4 września 2019 r., oddalającego apelację ubezpieczonego w sprawie o wysokość kapitału początkowego.
W motywach orzeczenia Sąd Apelacyjny podniósł, że przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie była wysokość kapitału początkowego ubezpieczonego, a więc jest to sprawa o prawa majątkowe, w której dopuszczalność skargi kasacyjnej uzależniona jest od wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 398 § 1 k.p.c.). Pełnomocnik ubezpieczonego, zobowiązany do uzupełnienia braków formalnych w postaci wskazania wartości przedmiotu zaskarżenia, określił ją jako różnicę między kapitałem wyliczonym przez ubezpieczonego, przy uwzględnieniu zarobków osiąganych przez niego w latach 1976 - 1978 „według jego pamięci” a kapitałem obliczonym przez organ rentowy, co stanowi kwotę 11.800,14 zł (78.542,20 zł - 66.742,06 zł). Pismo to nie zawiera jednak matematycznej metody obliczenia tak ustalonej wartości przedmiotu zaskarżenia, która poddawałaby się kontroli. Ubezpieczony nie podał bowiem jaką wysokość wynagrodzenia z lat 1976- 1978 (za które organ rentowy, wobec braku dokumentacji płacowej, przyjął podstawę wymiaru składek równą „0”), przyjął do obliczenia kapitału początkowego w wysokości 78.542,20 zł, odwołując się w tym zakresie jedynie do „swojej pamięci”. Obowiązek oznaczenia w postępowaniu kasacyjnym wartości przedmiotu zaskarżenia nie może ograniczać się do wskazania kwoty przekraczającej kwotę decydującą o dopuszczalności skargi kasacyjnej, lecz powinien być rozumiany jako zobowiązanie do wykazania podstaw, na których opiera się wyliczenie, adekwatne do przedmiotu zaskarżenia skargą kasacyjną. Nawet określenie, na wezwanie sądu o uzupełnienie braków skargi kasacyjnej, wartości przedmiotu zaskarżenia w sposób arbitralny i dowolny, bez wykazania, że wartość ta znajduje potwierdzenie w regulacjach prawnych mających zastosowanie w sprawie, nie odpowiada przedstawionym wymaganiom. W tej sytuacji Sąd Apelacyjny odwołując się między innymi do uzasadnienia postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2010 r., I UK 289/09 (LEX nr577827) czy z dnia 26 stycznia 2012 r., III UZ 31/11 (LEX nr 1130398), uznał, że pełnomocnik ubezpieczonego nie uzupełnił braków skargi kasacyjnej, a zatem skarga na podstawie art. 398§ 2 k.p.c. podlegała odrzuceniu.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
