Postanowienie SN z dnia 5 sierpnia 2020 r., sygn. I PK 245/19
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt
w sprawie z powództwa M. N.
przeciwko Zarządowi Lokali Miejskich w Ł.
o przywrócenie do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 5 sierpnia 2020 r.,
skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ł.
z dnia 23 maja 2018 r., sygn. akt VIII Pa (…),
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. zasądza od M. N. na rzecz Zarządu Lokali Miejskich w Ł. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Ł. wyrokiem z dnia 21 grudnia 2017 r., sygn. akt X P (…), przywrócił powódkę do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy (pkt I), zasądzając wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy od 21 grudnia 2017 r. w kwocie 21.840,76 zł pod warunkiem podjęcia pracy (pkt II), rozstrzygając o kosztach postępowania (pkt III i IV).
Po rozpoznaniu apelacji strony pozwanej, Sąd Okręgowy w Ł. wyrokiem z dnia 23 maja 2018 r., sygn. akt VIII Pa (…), zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo (pkt I), rozstrzygając o kosztach postępowania za pierwszą i drugą instancję.
Powódka zaskarżyła wyrok Sądu Okręgowego w części, to jest w zakresie punktu I.
Zarzucono naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie: (1) art. 278 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c., art. 232 zdanie drugie k.p.c., polegające na niepowołaniu biegłego z zakresu szacowania ruchomości w sytuacji, w której okoliczność związana z wartością ruchomości (m.in. stołu, maszyny, leżaka, parasola), zdaniem Sądu drugiej instancji okazała się mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, zaś zgromadzone dowody nie dawały podstaw do dokonania ustaleń w tym zakresie samodzielnie przez Sąd, a weryfikacja wartości ruchomości w braku zgodnego stanowiska stron bezsprzecznie wymagała powołania biegłego w tym zakresie; (2) art. 381 k.p.c. i art. 382 k.p.c. w związku z art. 232 zdanie drugie k.p.c. wyrażające się w uwzględnieniu dowodów z urzędu w postaci danych z portalu aukcyjnego w sytuacji, w której pozwany, korzystając w toku całego postępowania z profesjonalnego pełnomocnika, nie powołał tego dowodu, jednocześnie zaś Sąd drugiej instancji dopuścił ten dowód po zamknięciu rozprawy, nie wydając w tym przedmiocie postanowienia dowodowego i ustalił na jego podstawie istotne (według niego) informacje, mające znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie, stanowiące finalnie podstawę do wydania wyroku; (3) art. 224 § 2 k.p.c. w związku z art. 382 k.p.c. i 391 k.p.c., wyrażające się w dopuszczeniu z urzędu dowodu w postaci danych z portali aukcyjnych na okoliczność wartości przedmiotów w postaci stołu, maszyny do szycia, żelazka i innych, po zamknięciu rozprawy w sytuacji, w której dowody te nie należą do kategorii dokumentów, enumeratywnie wymienionych w art. 224 k.p.c., które Sąd może przeprowadzać z własnej inicjatywy po zamknięciu rozprawy; ewentualnie (4) art. 228 k.p.c. § 1 k.p.c. w związku z art. 382 k.p.c. i art. 227 k.p.c., wyrażający się w uznaniu za fakt powszechnie znany informacji znajdującej się w Internecie na portalu aukcyjnym odnośnie do wartości ruchomości w postaci m.in. stołu oraz maszyny do szycia, a w konsekwencji nieprzeprowadzeniu na tę okoliczność dowodu; (5) art. 382 k.p.c. w związku z art. 233 § 1 k.p.c. i art. 232 zdanie pierwsze k.p.c., wyrażające się w uznaniu, że pozwany nie ma obowiązku w ramach procesu udowadniać żadnych okoliczności na poparcie swoich twierdzeń, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne w sytuacji, gdy strona, która wywodzi z danego faktu skutki prawne, zobligowana jest go wykazać, tymczasem pozwany w zakresie inicjatywy dowodowej pozostał w zasadzie bierny - powołani przez niego świadkowie nie mieli żadnej wiedzy w przedmiocie postępowania a świadkom powołanym przez powódkę Sąd nie dał wiary; (6) art. 386 § 4 k.p.c. w związku z art. 176 ust. 1 Konstytucji RP, przez nieuchylenie wyroku i nieskierowanie sprawy do ponownego rozpoznania w sytuacji, gdy z uzasadnienia Sądu wynika, że Sąd pierwszej instancji nie rozpoznał istoty sprawy, co zamknęło skarżącej zagwarantowaną w art. 176 ust. 1 Konstytucji drogę postępowania co najmniej dwuinstancyjnego - w obliczu wydanego przez Sąd drugiej instancji orzeczenia odmiennego merytorycznie od orzeczenia Sądu pierwszej instancji, naruszającego jego interes i powodującego po jego stronie znaczną szkodę; (7) art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c., wyrażające się we wskazaniu błędnej podstawy prawnej wyroku w treści uzasadnienia, wskazujące na dokonanie przez Sąd w toku wydawania rozstrzygnięcia niewłaściwej subsumpcji stanu faktycznego do przepisów prawa.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
