Postanowienie SN z dnia 3 lipca 2019 r., sygn. II UZ 14/19
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Maciej Pacuda
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z wniosku S. T.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.
z udziałem zainteresowanych: D. W. i T. J.
o ustalenie ustawodawstwa,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 3 lipca 2019 r.,
zażalenia organu rentowego na wyrok Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 6 grudnia 2018 r., sygn. akt III AUa (…),
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 6 grudnia 2018 r., III AUa (…), Sąd Apelacyjny w (…), na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G., uchylił wyrok Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. z dnia 31 stycznia 2018 r. oraz poprzedzające go dwie decyzje organu rentowego z dnia 24 lutego 2017 r. i przekazał - bezpośrednio temu organowi - do ponownego rozpoznania sprawę z odwołania płatnika - S. T. (G., w K.) o ustalenie podlegania przez jego pracowników D. W. (w okresie od dnia 21 września 2016 r. do dnia 13 lutego 2017 r.) oraz T. J. (w okresie od dnia 2 listopada 2016 r. do dnia 3 lutego 2017 r.) ubezpieczeniom społecznym na podstawie ustawodawstwa polskiego.
Zgodnie z ustaleniami Sądu pierwszej instancji, organ rentowy wobec faktu uchylania się przez płatnika od obowiązku przedłożenia dokumentacji potwierdzającej wykonywanie pracy w Polsce przez zatrudnionych pracowników, jak również dokumentów dotyczących realizacji kontraktów/umów na terenie Polski, przyjął że schemat zatrudnienia pracowników płatnika ustalony w trakcie kontroli z 2015 r. nie uległ zmianie. W wyniku kontroli przeprowadzonej w przedsiębiorstwie płatnika, ustalono, że w okresie od stycznia 2012 r. do lutego 2015 r. przedsiębiorca nie prowadził w Polsce znacznej części swojej działalności gospodarczej, a pracownicy kierowani przez niego do pracy w Belgii, jako wykonujący pracę najemną w dwu państwach członkowskich, nie wykonywali pracy w Polsce albo praca ta miała charakter marginalny. Wynik kontroli spowodował postulowane przez instytucję belgijską (w innych sprawach dotyczących płatnika) anulowanie zaświadczeń A1 wystawionych dla szeregu innych pracowników płatnika i poinformowanie instytucji belgijskiej o podleganiu przez nich ustawodawstwu miejsca wykonywania pracy podstawowej. Wobec powyższego także w wypadku D. W. i T. J. , organ rentowy uznał (w skarżonych decyzjach), że nie podlegają oni ustawodawstwu polskiemu jako pracownicy płatnika składek. Sąd Okręgowy stwierdził, że było to pominięcie procedury wyznaczonej art. 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz. UE L 166 z dnia 30 kwietnia 2004 r., ze zm.; dalej „rozporządzenie nr 883/2004” lub „rozporządzenie podstawowe”), nakazanej w art. 16 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz. UE L 284 z dnia 30 października 2009 r., ze zm.; dalej „rozporządzenie nr 987/2009” lub „rozporządzenie wykonawcze”), co uwzględniając, zmienił zaskarżoną decyzję i stwierdził, że ubezpieczeni T. J. oraz D. W. podlegali ustawodawstwu polskiemu jako pracownicy płatnika składek w okresach wskazanych w decyzji.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
