Nie narusza określonego w art. 408 k.p.k. zakazu reformationis in peius orzeczenie wobec oskarżonego surowszej kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych przy równoczesnym wymierzeniu niższej od poprzednio orzeczonej kary pozbawienia wolności, jeśli w ten sposób globalny wymiar kary będzie dla oskarżonego oczywiście łagodniejszy, a w każdym razie z pewnością nie będzie dla niego bardziej

Nawiązkę określoną w art. 213 § 2 k.k. orzeka się jedynie w razie skazania za wyrąb w lesie albo za kradzież z lasu drzewa wyrąbanego lub powalonego.

1. Ukaranie za sprawstwo pochłania odpowiedzialność za czynności tzw. uprzednie i następcze. 2. Ustalenie, że sprawca przechowuje przyrządy służące do wyrobu spirytusu, wyrabia spirytus i wytworzony spirytus przechowuje, nie daje podstaw do uznania, że w opisanej sytuacji występuje rzeczywisty zbieg przepisów uzasadniający stosowanie kumulatywnej kwalifikacji prawnej.

Za sprzeczne z zakazem reformationis in peius należy uznać orzeczenie kary przy ponownym rozpoznaniu sprawy w sytuacji, gdy poprzedni wyrok, zaskarżony wyłącznie na korzyść oskarżonego i uchylony w postępowaniu odwoławczym, w ogóle orzeczenia o karze nie zawierał.

Nienależyta obsada sądu, o której mowa w art. 388 pkt 2 k.p.k., zachodzi również wtedy, gdy sąd pierwszej instancji rozpozna w składzie jednego sędziego i dwóch ławników sprawę przekazaną mu do ponownego rozpoznania przez sąd odwoławczy ze wskazaniem na potrzebę rozważenia przyjęcia kwalifikacji prawnej czynu, za który ustawa przewiduje karę śmierci (art. 19 § 2 k.p.k.).

Rozpoznanie sprawy o odszkodowanie za niesłuszne skazanie lub aresztowanie (rozdział 50 k.p.k.) pod nieobecność pełnomocnika wnioskodawcy nie stanowi uchybienia określonego w art. 388 pkt 6 k.p.k., może natomiast – w przypadku naruszenia art. 102 k.p.k. – stanowić względną przyczynę odwoławczą, przewidzianą w art. 387 pkt 2 k.p.k.

W wypadku, gdy zachodzi wątpliwość, komu należy wydać przedmiot zakwestionowany dla potrzeb postępowania karnego, o złożenia go do depozytu sądowego w toku postępowania przygotowawczego postanawia – na podstawie art. 200 k.p.k. – prokurator.

Brak uprzedzenia osoby składającej poręczenie majątkowe przewidziane w art. 226 k.p.k. o treści art. 228 § 1 i 229 k.p.k., którego obowiązek dokonania przewidziany jest w art. 228 § 2 k.p.k., nie pozwala na orzeczenie przepadku przedmiotów poręczenia lub ściągnięcia sumy poręczenia nawet wówczas, gdy sąd orzekający ma podstawę do przyjęcia, że poręczający znał treść odnośnych przepisów.

Wprowadzone przez władze okresu stanu wojennego zakazy prawnokarne, które godziły w uznawane powszechnie prawa i wolności obywatelskie, nie były przez społeczeństwo polskie akceptowane, a zabronione przez nie zachowania, polegające na przeciwstawianiu się metodami pokojowymi następstwom wprowadzenia stanu wojennego, były zgodne z żywotnymi interesami społeczeństwa, w związku z czym zachowania te nie

Przepis art. 125 § 1 k.p.k. ma zastosowanie również w postępowaniu odwoławczym do oskarżonego tymczasowo aresztowanego (lub pozbawionego wolności w innej sprawie), który samowolnie opuścił zakład karny lub nie powrócił do niego po czasowym zwolnieniu i ukrywa się, pod warunkiem jednak, że oskarżony został wcześniej zawiadomiony o przyjęciu rewizji bądź innych okoliczności sprawy fakt ten wynika.

Głównym kryterium ustalenia właściwości terytorialnej sądów jest miejsce popełnienia przestępstwa. Zmiana tej właściwości nie powinna być zbyt szeroko praktykowana przez nadużywanie stosowania art. 27 k.p.k., który ma charakter przepisu wyjątkowego. Argument, że oskarżony pracuje na terenie działalności danego sądu w charakterze policjanta i przy wykonywaniu czynności służbowych styka się bezpośrednio

W razie śmierci osoby, o której mowa w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. art. 34, poz. 149), przysługujące jej uprawnienia do żądania od Skarbu Państwa odszkodowania za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę przechodzą na osoby wymienione

W sprawach o odszkodowanie dochodzone na podstawie przepisów rozdziału 50 k.p.k., a także w sprawach wynikających z przepisów ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149), będących w toku przed dniem 29 września 1991 r., wysokość opłat za daną instancję zasądzonych