W kontekście regulacji zawartej w art. 48 i art. 83 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, przepis art. 49 powinien być wykładany w ten sposób, że zakaz wydania decyzji nakazującej rozbiórkę po upływie 5 lat od zakończenia budowy obiektu jest zakazem skierowanym pod adresem organu I instancji, natomiast zakaz ten nie dotyczy organu II instancji rozpatrującego

Cofnięcie odwołania przez stronę nie zwalnia organu odwoławczego z obowiązku oceny decyzji organu pierwszej instancji w zakresie jej zgodności zarówno z prawem, jak i z interesem społecznym, a zatem nie prowadzi wprost do umorzenia postępowania odwoławczego.

Termin dla zgłaszania przez organ sprzeciwu, określony w art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./, obejmuje także doręczenie decyzji stronie.

Spór o przebieg granicy pomiędzy skarżącym a inwestorem, toczący się między nimi od paru lat nie może być przeszkodą prawną do zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia na budowę, skoro w jego wyniku nie doszło do podważenia w żaden sposób dotychczasowego przebiegu spornej granicy wynikającego z aktualnej mapy zasadniczej.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo Budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, zgłoszenia właściwemu organowi wymaga budowa ogrodzeń od strony dróg, ulic, placów i innych miejsc publicznych. Ustawodawca nie wprowadził w cytowanym przepisie, żadnego rozróżnienia na ogrodzenie stałe czy tymczasowe, a więc skoro nałożył obowiązek zgłoszenia budowy ogrodzenia - dotyczy to

Zjazd z ulicy na teren działki jest budowlą w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ i wymaga uzyskania pozwolenia na budowę uprzedzonego decyzją o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Uzyskanie decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla takiej budowli jest konieczne, gdyż niewątpliwie

1. Decyzja o umorzeniu postępowania administracyjnego, wydana w sytuacji, gdy organ dokonane przez inwestora odstępstwa od pozwolenia na budowę uzna za nieistotne, ma charakter uznaniowy. Sąd administracyjny nie jest władny wkraczać w to uznanie, gdyż wtedy musiałby dokonać oceny zaskarżonego orzeczenia z punktu widzenia słuszności i celowości, wykraczając poza określony w art. 21 ustawy z dnia 11

W postępowaniu o pozwolenie na zmianę sposobu użytkowania obiektu lub jego części odpowiednie zastosowanie ma przepis art. 32 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, a ten wymaga od użytkownika przedłożenia ważnej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Żaden przepis nie uzasadnia zwolnienia z tego obowiązku użytkownika działającego samowolnie.

1. Za niedopuszczalną uznać należy sprzeczność wynikającą z uznania samego projektu za zgodny z prawem i jednoczesnego uznania za niezgodną z prawem realizację tego obiektu. Obie te fazy procesu inwestycyjnego /projektowanie i realizacja/ muszą znajdować się w kręgu zainteresowania organu, a ocena ich zgodności z prawem musi być spójna. 2. Fakt, że ustanowienie służebności dojazdu nie leży w kompetencjach

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że wzmiankę we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy o uchybieniu terminu oraz jego przyczynach należy potraktować jako wniosek o przywrócenie terminu.

Nie można przyjąć, aby dojazd do nieruchomości powodował możliwość naruszenia uzasadnionych interesów osób trzecich w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./. Z treści tego przepisu wynika, że ochronie przewidzianej w tym przepisie podlegają nie wszystkie, lecz jedynie kwalifikowane /"uzasadnione"/ interesy osób trzecich określonego

Nadużywanie art. 138 par. 2 Kpa prowadzi do zbędnej zwłoki postępowania.

1. Przez istotne odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę należy w szczególności rozumieć odstąpienie naruszające przepisy, w tym techniczno-budowlane, obowiązujące Polskie Normy oraz odstąpienie zmieniające usytuowanie, przeznaczenie obiektu budowlanego lub warunki określone w art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr

Przepisy techniczno-budowlane są przepisami w większości bezwzględnie obowiązującymi. Organ administracji budowlanej, w przypadku stwierdzenia ich naruszenia, nie ma innej możliwości niż wydanie decyzji nakazującej doprowadzenie obiektu do stanu zgodnego z prawem.

Kwestia, czy dokonane odstępstwa od ustaleń pozwolenia na budowę mają charakter istotny, czy też nie, jest kwestią doniosłą w postępowaniu o pozwolenie na użytkowanie. Jej przesądzenie nie może polegać na ogólnikowym i nie opartym na żadnym opisie zmian ustaleniu, że "zmiany są nieistotne".

Każde rozstrzygnięcie prawne, które ma znamiona rozstrzygnięcia merytorycznego w sprawie i kształtuje sytuację prawną strony, należy traktować jako rozstrzygnięcie, na podstawie którego strona "nabywa prawa."

Zezwolenie na wejście na sąsiednią nieruchomość, niezbędne do wykonania prac przygotowawczych lub robót budowlanych, przewidziane art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./, dotyczy jedynie tych prac przygotowawczych lub robót budowlanych, które regulowane są przepisami - Prawa budowlanego, wymagającymi pozwolenia na budowę lub zgłoszenia. Zezwolenie

W ramach unormowania z art. 51 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ mieszczą się tylko takie obiekty budowlane, które nie wymagają pozwolenia na budowę albo zgłoszenia i tylko w stosunku do takich obiektów organ uprawniony jest wszcząć postępowanie w tym trybie.

1. Pozwolenie na budowę wydane podmiotowi, który posłużył się decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, której adresatem jest inny podmiot powinno być traktowane jako wydane na rzecz podmiotu nie posiadającego w ogóle decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, co stanowi przesłankę stwierdzenia nieważności decyzji określoną w art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa wobec rażącego naruszenia

Organ administracji nie może, w ramach decyzji zatwierdzającej projekt budowlany /w tym projekt zagospodarowania terenu/ akceptować stanu, w którym inwestor wskazuje taki sposób połączenia z drogą publiczną, którego realizacja będzie polegać na nieuprawnionym korzystaniu z cudzej własności. Organ aprobujący projekt dojazdu po cudzym gruncie nie może nie dostrzegać oczywiście przewidywalnych tego skutków

Organ administracji, do którego skierowano wniosek o stwierdzenie nieważności postanowienia, na które nie przysługuje zażalenie, powinien pozostawić ten wniosek bez rozpoznania, zawiadamiając o tym wnioskodawcę. Obowiązujące prawo nie przewiduje bowiem możliwości rozpoznania takiego wniosku.

Praca wykonywana przez członka rolniczej spółdzielni produkcyjnej zarówno w rozumieniu ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu jak i ustawy Prawo spółdzielcze nie jest pracą wykonywaną w ramach zatrudnienia. Skoro praca skarżącej w rolniczej spółdzielni produkcyjnej w okresie od 4 sierpnia 1975 r. do 5 kwietnia 1995 r. nie była wykonywana w ramach zatrudnienia, nie może być mowy o jej zaliczeniu

Wstrzymanie użytkowania części obiektu w określony sposób nie jest odpowiednim zastosowaniem normy stanowiącej podstawę wstrzymania robót budowlanych. Nie można bowiem znaleźć żadnej "odpowiedniości" między prowadzeniem robót budowlanych, a prowadzeniem określonej działalności w lokalu już istniejącym.

Wydanie postanowienia o zawieszeniu postępowania w sprawie przerywa bezczynność organu.