Wzruszenie decyzji administracyjnej w trybie stwierdzenia nieważności sprowadzać się powinno jedynie do tych części decyzji, które z uwagi na ich niezgodność z prawem z przyczyn wymienionych w art. 156 par. 1 Kpa, nie mogą funkcjonować w obrocie prawnym.

1. Złożenie wniosku przez osobę, która w sprawie nie jest stroną, ani nie działa jako pełnomocnik lub przedstawiciel strony, powinno spowodować wydanie odmownej decyzji z przyczyn formalnych, to jest z powodu braku legitymacji procesowej wnioskodawcy. 2. Prowadzenie postępowania administracyjnego zmierzającego do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy mogłoby nastąpić, gdyby właściwy organ administracji

Nałożone na stronę w decyzji administracyjnej obowiązki /nakazy, zakazy bądź innego rodzaju ograniczenia/ powinny być tak określone, aby ich spełnienie bądź niespełnienie było możliwe do ustalenia, skontrolowania, a w razie potrzeby do wyegzekwowania.

Naczelny Sąd Administracyjny nie jest wstanie rozpoznać skargę, która została wniesiona przez skarżącą od decyzji organu I instancji.

W przypadku osób, zajmujących lokale mieszkalne wybudowane przez zakład pracy na podstawie art. 56 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/, które przed wejściem w życie znowelizowanej ustawy - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165/ i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1987 r. w sprawie czynszów najmu za lokale mieszkalne i użytkowe /Dz.U. nr 40