W sprawach dotyczących przyznania lub odmowy przyznania kart zaopatrzenia w mięso i jego przetwory skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest dopuszczalna w oparciu o art. 196 par. 2 pkt 8 in fine Kpa, który stanowi, że do sądu administracyjnego mogą być zaskarżane decyzje w sprawach m.in. obrotu surowcami, materiałami i wyrobami.

Przewodniczący podatkowej komisji odwoławczej nie jest upoważniony do zmiany lub uzupełnienia sentencji decyzji podjętej przez komisję /par. 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 września 1982 r. w sprawie zakresu działania, składu osobowego, trybu powoływania oraz organizacji podatkowych komisji odwoławczych - Dz.U. nr 30 poz. 212 ze zm./.

Przytoczony jako podstawa prawna drugi z przepisów ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/ art. 40 ust. 2 nie dotyczy w ogóle wymiaru należności. Przewidziano w nim bowiem jedynie możliwość zastosowania przez naczelnika kary celem przymuszenia /grzywny/ odpowiadającej wysokością dziesięciokrotnej należności, którą nakłada się dopiero w wypadku niewykonania

Zaskarżenie decyzji nie uniemożliwia zawieszenie obowiązku uiszczenia opłaty jeśli z oświadczenia właściciela wynika zobowiązanie do zlikwidowania w terminie 3 miesięcznym - odłogów. Termin powyższy należy jednak liczyć dopiero od chwili gdy decyzja nakazująca uiszczenie przedmiotowej opłaty zyska przymiot ostateczności.

Nie narusza prawa decyzja organu administracji państwowej o uchyleniu - w wyniku wznowienia postępowania - decyzji ostatecznej o stwierdzeniu nabycia prawa własności nieruchomości przez posiadacza samoistnego, nie zawierająca wszakże nowego rozstrzygnięcia o istocie sprawy /art. 151 par. 1 pkt 2 Kpa/, jeżeli w wyniku wznowienia postępowania i uchylenia decyzji dotychczasowej sprawa podlega przekazaniu

O tym, czy nieuznanie za dowód w postępowaniu podatkowym ksiąg prowadzonych przez podatnika było prawnie uzasadnione, decydują tylko te okoliczności, które zostały podane przez organ podatkowy w uzasadnieniu decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego /art. 169 par. 2 zd. ostatnie Kpa/.

Organ podatkowy może w oparciu o art. 31 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111/ umorzyć zaległość jeśli ta istnieje w chwili podjęcia decyzji. Jeżeli natomiast zaległość ta już nie istnieje, winien na podstawie art. 105 par. 1 Kpa umorzyć postępowanie jako bezprzedmiotowe.

1. W decyzji administracyjnej zezwalającej na założenie i przeprowadzenie na nieruchomościach, o których mowa w art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /t.j. Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64/ winien być określony zarówno właściciel nieruchomości, której zezwolenie dotyczy jak i podmiot /strona/, na rzecz którego zezwolenie zostało wydane. 2. Decyzja wydana na

Organ administracji państwowej nie może korzystać z kompetencji zawartej w art. 200 par. 2 Kpa w wypadku, gdy skargę uważa za niesłuszną.