Strażnik Ochrony Przyrody, którego informacja o ścięciu drzewa skutkowała wszczęciem postępowania administracyjnego z urzędu /par. 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 września 1980 r. w sprawie opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska i wprowadzanie w nim zmian - Dz.U. nr 24 poz. 93/ nie jest uprawniony do zaskarżenia decyzji organu administracji państwowej do Naczelnego Sądu Administracyjnego

W razie braku innych dowodów datę doręczenia stronie zawiadomienia właściwego przedsiębiorstwa gospodarki mieszkaniowej, zawierającego ustalenie wysokości rocznego podatku lokalowego, należy uznać za datę wszczęcia z urzędu postępowania w tej sprawie /art. 61 Kpa/. Zgodnie bowiem z art. 16 ustawy z dnia 19 grudnia 1975 r. o niektórych podatkach i opłatach terenowych /Dz.U. nr 45 poz. 229/ jednostkom

Ośrodek Badań i Kontroli Środowiska, którego dyrektor z upoważnienia wojewody orzekał w przedmiocie dopuszczalnej emisji zanieczyszczeń dla hut miedzi jako organ administracji państwowej I stopnia, nie jest uprawniony do złożenia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję organu administracyjnego II stopnia, nie jest bowiem w sprawie stroną w rozumieniu art. 28 Kpa.

Wniesienie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego po terminie, w sprawie w której organ administracji drugiej instancji nie pouczył strony o prawie do zaskarżenia decyzji do sądu administracyjnego, a strona nie żądała od tego organu pouczenia w trybie art. 111 Kpa, skutkuje odrzucenie takiej skargi przez Sąd, jeżeli strona nie wniosła równocześnie o przywrócenie terminu i nie uzasadniła przyczyny

Jeżeli decyzja ostateczna organu administracji nie rozstrzygnęła sprawy w całości i przewidywała wydanie odrębnej decyzji dla części nie rozstrzygniętej, to żądanie strony w tym zakresie jest wnioskiem o wydanie zapowiedzianej decyzji uzupełniającej, a nie wnioskiem o wznowienie postępowania. Wydana w tych warunkach decyzja odmawiająca wznowienia postępowania podlega stwierdzeniu nieważności z mocy

Zaniechanie przez organ administracji wyjaśnienia w toku postępowania o przekazanie gospodarstwa rolnego następcy w zamian za emeryturę, czy zbyta przez rolnika oddzielna nieruchomość stanowiła lub mogła stanowić z przekazywanym gospodarstwem zorganizowaną całość w rozumieniu par. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 listopada 1964 r. w sprawie przenoszenia własności nieruchomości rolnych

1. Uchylenie przez organ administracji decyzji ostatecznej bez zgody strony, która na mocy decyzji nabyła prawo, a zatem wbrew zasadzie art. 155 Kpa, stanowi rażące naruszenie prawa i skutkuje stwierdzenie nieważności takiej decyzji na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa. 2. Artykuł 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości

Akt Ministra Finansów z dnia 29 marca 1979 r. w sprawie rozliczeń za prace projektowe wykonane przez komórki projektowe szkół wyższych, pomimo nazwania go "decyzją", zawiera postanowienia skierowane do adresatów określonych w sposób ogólny, a w związku z tym nie jest decyzją w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego i nie podlega zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

1. Przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, dotyczące wydawania decyzji i zaświadczeń, nie odnoszą się do statutowej działalności organizacji społecznych, w tym do stowarzyszeń. Rozstrzygnięcia organów tych organizacji w sprawie przyjęcia obywatela w poczet członków lub wyłączenia go spośród członków nie są decyzjami w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego, a tym samym nie podlegają

Przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, a tym samym przepisów o zaskarżaniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzji administracyjnych, nie stosuje się w sprawach powszechnego obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, chociażby dotyczyły spraw socjalnych wynikających z tej ustawy /uprawnienia rodziny żołnierza - jedynego żywiciela rodziny/.

1. Wydawanie decyzji w pierwszej instancji o wygaśnięciu prawa użytkowania terenu stanowiącego własność Skarbu Państwa w miastach podzielonych na dzielnice należy do kompetencji naczelników dzielnic - zgodnie z art. 8 i art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /t.j. Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./ w związku z art. 37 ust. 3 in fine ustawy z dnia 28

Działając na podstawie art. 201 par. 2 Kpa Naczelny Sąd Administracyjny może również z urzędu wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania decyzji administracyjnej, zwłaszcza gdy jej wykonanie przed rozpoznaniem sprawy przez Sąd mogłoby utrudnić skarżącemu skuteczną obronę jego praw.

Artykuł 39 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ upoważnia organ administracji do oceny stanu faktycznego sprawy w zakresie, w jakim ustawodawca użył w przepisie nieostrego sformułowania "w miarę potrzeby". Oceniając zasadność potrzeb zainteresowanego, organ administracji powinien jednak zastosować zasadę zawartą w art. 7 Kpa, to znaczy porównać słuszność interesu

Niezastosowanie się przez organ administracji państwowej przy ponownym wydawaniu decyzji w sprawie, która była rozpatrzona przez Naczelny Sąd Administracyjny, do oceny prawnej wyrażonej w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, narusza dyrektywę zawartą w art. 209 Kpa, co skutkuje uchylenie decyzji.

Zgodnie z art. 11 Kpc, ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym, a w związku z art. 211 Kpa - również Naczelny Sąd Administracyjny. Skoro nie mogą być kwestionowane ustalenia takiego wyroku co do faktu trudnienia się nielegalnym handlem wódką przez stronę postępowania podatkowego, należy uznać, że działalność

1. Umorzenie postępowania egzekucyjnego w administracji następuje w drodze postanowienia na podstawie art. 57 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. nr 24 poz. 151 ze zm./. 2. Wydany w sprawie akt o umorzeniu postępowania, nazwany przez organ administracji decyzją, jest w istocie postanowieniem wydanym w trybie tego postępowania i powołującym się na nie.

1. Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy w rozstrzyganiu skarg na decyzje dotyczące praw i obowiązków pracowników mianowanych /art. 196 par. 2 pkt 19 Kpa/. 2. Mianowanie jest instytucją pozakodeksowego prawa pracy normowaną w przepisach odrębnych, tzw. pragmatykach, dotyczących określonych grup pracowników, których charakter pracy uzasadnia odmienność ich statusu prawnego od statusu pracownika

1. Organ administracji, który wydał decyzję o rozwiązaniu umowy i zarządził odebranie terenu państwowego oddanego uprzednio osobie fizycznej w użytkowanie wieczyste na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /t.j. Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./, nie jest właściwy do ustalania wysokości wynagrodzenia za budynki i inne urządzenia wzniesione na

1. Odrębność procedury związanej z wykonywaniem przez organ administracji kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, orzeczonej przez sąd lub kolegium do spraw wykroczeń /art. 181 par. 1 w związku z art. 2 pkt 7 Kkw i - odpowiednio - art. 100 Kpw/ i procedury administracyjnej, na mocy której organ może cofnąć prawo jazdy z urzędu w związku z udowodnionym faktem prowadzenia przez kierowcę

Zgodnie z art. 107 par. 3 Kpa organ administracji jest obowiązany podać w uzasadnieniu faktycznym swej decyzji m.in. dowody, na jakich się oparł oraz przyczyny, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności. Dopełnienie tego obowiązku nabiera szczególnej wagi wówczas, gdy organ administracji ustala kandydata na wieczystego użytkownika nieruchomości spośród kilku ubiegających się osób, kierując

Akt administracyjny odwołujący pracownika ze stanowiska, na jakim został on zatrudniony na podstawie powołania, nie jest decyzją administracyjną w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, w związku z czym nie podlega zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

1. Organizacja zakładowa związku zawodowego, która nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym na prawach strony zgodnie z zasadami określonymi w art. 31 Kpa, nie jest legitymowana do wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, gdyż byłoby to sprzeczne z dyspozycją art. 197 pkt 2 Kpa. 2. W sprawie, w której stroną postępowania jest wyłącznie gospodarstwo zespołowe Spółdzielni Kółek

Akt odwołania pracownika ze stanowiska, na którym został zatrudniony na podstawie powołania, nie jest decyzją, do której mają zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego i nie podlega odwołaniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Decyzja terenowego organu administracji państwowej stopnia wojewódzkiego, zmieniająca lub uchylająca na podstawie art. 200 par. 2 Kpa ostateczną decyzję tego organu zaskarżoną do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest rozstrzygnięciem wydanym w I instancji i służy od niej odwołanie, zgodnie z zasadą dwuinstancyjności postępowania administracyjnego.