Utrata mocy prawnej decyzji o pozwoleniu na budowę ma wprawdzie ten skutek, że robót budowlanych wykonanych do daty wyeliminowania jej z obrotu pranego nie można oceniać jako samowoli budowlanej podlegającej przymusowej rozbiórce na podstawie art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./, to legalizacja wykonanych robot i ewentualne doprowadzenie do wydania

Wobec zasadniczej różnicy podstawowych parametrów /gdy chodzi o gabaryty, kubaturę, kształt i usytuowanie/ między obiektem budowlanym zrealizowanym a wskazanym w pozwoleniu na budowę, należy przyjąć, iż przedmiotowy obiekt został zrealizowany bez wymaganego pozwolenia na budowę, a nie tylko z odstępstwami od pozwolenia na budowę. Przyjęcie innego poglądu oznaczałoby w praktyce niemożliwość zastosowania

Sam brak wymienienia we wnioskach o wydanie decyzji /w trybie art. 51 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ dokumentów, jakie musi złożyć inwestor dla wykazania zdatności obiektu do użytku, nie może być dostateczną przesłanką dla przypisania decyzjom cech rażącego naruszenia prawa, jeśli w istocie dokumenty takie zostały złożone przez inwestora, a nadto

1. Niedopuszczalne jest głosowanie nad uchwałą rady stwierdzającą odwołanie zarządu w głosowaniu tajnym. Ma ona bezwzględnie charakter deklaratoryjny, potwierdzający skutki prawne zaistniałe wskutek głosowania tajnego. Podejmowanie takiej uchwały, oczywiście już w głosowaniu jawnym, musiałoby doprowadzić do ujawnienia wcześniejszego sposobu głosowania tajnego i do kolizji wyników obu głosowań, gdyby

Zgodnie przepisem art. 24 par. 1 pkt 5 Kpa podlega wyłączeniu pracownik organu administracji publicznej, który rozpatrywał sprawę w niższej instancji. Przepis ten ma zastosowanie do pracownika naczelnego organu administracji publicznej, który wydał decyzję w sprawie i w związku z tym nie może otrzymać upoważnienia do ponownego jej rozstrzygnięcia, na skutek wniosku strony o ponowne rozpatrzenie sprawy

Przepis art. 8 Kodeksu postępowania administracyjnego nakłada na organ administracji publicznej nie tylko obowiązek prawidłowego rozważenia stanu faktycznego i prawnego rozstrzyganej sprawy lecz także obowiązek rozważenia skutków prawnych, które wywołują wszelkie inne ostateczne akty administracyjne, które funkcjonują w obrocie prawnym i pozostają w związku z podejmowanym rozstrzygnięciem w indywidualnej

Nie jest dopuszczalne, aby organ współdziałający zastępował organ właściwy do wydania decyzji w rozpatrywaniu oraz w rozstrzyganiu sprawy, a może tylko przyczynić się do rozszerzenia stanu faktycznego lub prawnego konkretnej sprawy o pewne dodatkowe okoliczności. Nie jest też dopuszczalne, aby organ upoważniony do wydania określonej decyzji zastępował organ współdziałający. Niezależnie od tego czy

1. Ratio legis art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, polega na doprowadzeniu wykonanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem, ale w aspekcie przepisów prawa administracyjnego, a nie cywilnego. 2. Wymiana okien w obiekcie stanowiącym współwłasność może być zgodna z prawem z punktu widzenia prawa administracyjnego, co nie oznacza,

Przepis art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ nie uprawnia radnego gminy do zaskarżenia uchwały podjętej przez radę gminy, jeżeli nie legitymuje się on własnym interesem prawnym jako osoby fizycznej, a jedynym uzasadnieniem skargi jest działanie w interesie mieszkańców gminy. Skarga wniesiona bezpośrednio po skierowaniu do rady gminy

W postępowaniu o przeniesienie decyzji udzielającej pozwolenia na rozbudowę budynku w trybie art. 40 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /t.j. Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ nie jest dopuszczalne rozstrzyganie jakichkolwiek innych kwestii. Z przepisu tego wprost wynika, że warunkiem przeniesienia takiej decyzji jest zgoda strony, na rzecz której została wydana i przyjęcie przez osobę

Zagospodarowanie terenu przylegającego do budynku nie jest objęte zwolnieniem przedmiotowym przewidzianym przez art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./.

Nie jest dopuszczalne stwierdzenia nieważności decyzji w oparciu o przesłanki mogące stanowić podstawę do ewentualnego wznowienia postępowania.

1. Przepis art. 156 par. 2 Kpa odnosi nieodwracalność skutków do zdarzeń prawnych, a nie do stanu faktycznego. Nieodwracalności skutków prawnych w rozumieniu wymienionego przepisu nie można utożsamiać z niemożnością przywrócenia stanu faktycznego. 2. Wykonanie robot budowlanych na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę należy zaliczyć do zdarzeń faktycznych, a nie do skutków prawnych choć fakt, iż

W przypadku postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wszczętego na żądanie strony lub z urzędu /art. 157 par. 2 Kpa/ nie ma zastosowania ogólna reguła wyrażona w art. 61 par. 3 Kpa. Zgodnie z art. 157 par. 3 Kpa wszczęcie postępowania wymaga uprzedniej kontroli ze strony organu administracji, czy zachodzą przesłanki formalnoprawne warunkujące jego dopuszczalność.

W postępowaniu o wznowienie organ administracji nawet jeśli wzruszyłby dotychczasową decyzję, bądź odmawiając jej uchylenia stwierdził, że została ona wydana z naruszeniem prawa /art. 151 par. 2 Kpa/, z uwagi na treść art. 153 Kpa nie może rozstrzygać o roszczeniach odszkodowawczych.

Zgłoszenie wniosku o usunięcie drzew na nieruchomości /art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska - Dz.U. 1994 nr 49 poz. 196 ze zm./ przysługuje nie tylko właścicielowi, współwłaścicielom lub użytkownikom wieczystym nieruchomości, lecz także osobom, które wykażą się prawem do dysponowania nieruchomością i/lub prawem do usunięcia drzew, jeżeli prawa takie

Ani decyzja organu pierwszej instancji, ani też decyzja zaskarżona, wydana przez organ odwoławczy, nie zawierają uzasadnienia prawnego, z którego można byłoby uzyskać informację o tym, jaki przepis prawa materialnego upoważniał do nałożenia określonych obowiązków decyzją administracyjną, a które nie wynikają z samego prawa /ustawy lub rozporządzenia/, jak też z jakiego przepisu prawa wynika właściwość

Z brzmienia przepisu art. 11 ust. 1 pkt 83 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./ dodanego ustawą z dnia 9 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zmianie niektórych ustaw /Dz.U. nr 104 poz. 1104/ nie wynika, aby zwolnienie od podatku dochodowego obejmowało wyłącznie te należności, które

Sprzeciwu, wyrażanego w trybie art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./, nie można traktować jako środka uniwersalnego powodującego zatrzymanie budowy lub robót budowlanych wymagających zgłoszenia bez prawnego uzasadnienia zastosowania tego sprzeciwu. Środek ten może mieć zastosowanie tylko w uzasadnionych przypadkach, wymaga to jednak dokonania

Zajęcie przez organ gminy stanowiska w formie postanowienia stanowiącego porozumienie w rozumieniu art. 40 ust. 3c ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ o treści odpowiedniej dla decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, do wydania której ustawą upoważniony jest organ gminy, na terenie której znajdować się ma większa

Utrzymanie przewodów dymowych i wentylacyjnych należy do właściciela lub zarządcy obiektu budowlanego /art. 5 i art. 61 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./. Zauważyć należy, że przepis art. 62 cytowanej ustawy stanowi, iż obiekty budowlane powinny być w czasie ich użytkowania poddawane przez właściciela lub zarządcę okresowej kontroli, co najmniej raz w roku

Nie w każdej sytuacji straty w środkach obrotowych powinny być uznane za koszt uzyskania przychodów. Straty muszą być zawsze rzeczywiste i prawidłowo udokumentowane.

Do obiektów budowlanych lub ich części, których nakazano rozbiórkę, a które nie są budynkami w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, przy nakładaniu grzywny w celu przymuszenia nie można stosować przepisu art. 121 par. 5 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./. Ustalając

Organ administracji publicznej stosując art. 51 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ ma obowiązek ustalić właściciela lub zarządcę nieruchomości, na którego nakłada określone obowiązki.