1. W przypadku używania samochodu osobowego obcego, w tym także udziałowca czy osoby wykonującej pracę na podstawie umowy-zlecenia, podatnik obowiązany jest zwrócić koszty używania samochodu jego właścicielowi /posiadaczowi/ bądź sam je ponosić. Zwrot kosztów używania samochodu prywatnego udziałowca nie jest wydatkiem ponoszonym na rzecz udziałowca w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 15
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w 1993 r. nie zawierała definicji wkładu budowlanego, o którym mowa w art. 26 ust. 1 pkt 5 lit. "c" ustawy. W tym stanie prawnym doszło do wydania szeregu wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz uchwał Sądu Najwyższego, w których przyjęto pogląd, że wydatki na spłatę
Wydatek na wpłacenie kaucji nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu ze względu na swój zwrotny charakter. Trzeba przy tym wskazać konsekwentnie, że gdyby kaucję uznać za koszt uzyskania przychodu, to jej zwrot byłby przychodem podlegającym opodatkowaniu. organy podatkowe słusznie więc uznały, że kaucja jest świadczeniem nie rzutującym w żaden sposób na obowiązek podatkowy, a więc obojętnym
Przewidziany w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ termin do złożenia zeznania podatkowego jest terminem materialnoprawnym. Może on być odroczony przez organ podatkowy na wniosek podatnika, złożony przed upływem terminu na podstawie art. 13 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108
Osoby pozostające w konkubinacie nie mogą korzystać z możliwości łącznego opodatkowania dochodów. Nie tylko bowiem nie są małżonkami, ale również nie istnieje między nimi wspólność majątkowa, jak tego wymaga art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./.
1. Gmina nie dysponuje ogólnym "władztwem podatkowym", które upoważniałoby ją do samodzielnego wprowadzania na swoim terenie podatków czy też opłat albo też do generalnego uchylania istniejących ustawowych obowiązków podatkowych. 2. Brak jest przesłanek prawnych, by rada gminy była uprawniona do ustanowienia opłaty administracyjnej od decyzji o zmianach warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.
1. Do stanów faktycznych powstałych po dniu 1 kwietnia 1995 r., wobec braku w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ definicji wyrażenia: "budynek mieszkalny wielorodzinny", wobec braku możliwości wyjaśnienia tego pojęcia drogą wykładni gramatycznej oraz braku możliwości ustalenia jego istoty w oparciu o wykładnię systematyczną wewnętrzną
Każdy budynek mieszkalny posiadający więcej niż jeden lokal mieszkalny przed dniem wejścia w życie przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. nr 10 poz. 46/, uznany być musi za obiekt, o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.
Decyzja organu nie zawierająca uzasadnienia przyczyn odmowy zastosowania art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ rażąco narusza art. 107 Kpa.
Dla celów podatkowych, a w szczególności podwyższenia podstaw opodatkowania podatkiem dochodowym, nie może służyć wykładnia wywodząca się z innej gałęzi prawa.
Postępowanie karno-skarbowe mające na celu ustalenie faktu popełnienia przestępstwa z ustawy Karno Skarbowej z dnia 26 października 1971 r. /Dz.U. 1984 nr 22 poz. 103/ pozostaje bez wpływu na wszczęcie postępowania administracyjnego, mającego na celu ustalenie należności celnych.
Organy podatkowe, stosując rozwiązanie przewidziane w art. 25 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ winny mieć zawsze na względzie to, iż stanowi ono wyjątek od zasady, powinny zatem stosować te przepisy z ostrożnością, a postanowienia ustawy nie mogą być też w żadnym razie interpretowane rozszerzająco.
Poza dokumentami, o których mowa w art. 26 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, podatnik nie może za pomocą innych dowodów przewidzianych w Kodeksie postępowania administracyjnego /np. przy pomocy świadków/ wykazywać np., że wbrew treści dokumentu wydatki zostały poniesione przez inną osobę niż ta, która została w dokumencie
Czynnikiem wyznaczającym cenę 1 m2 gruntu otrzymanego w wieczyste użytkowanie jest w myśl art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ cena tego gruntu /działki/ ustalona stosownie do przepisów art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z dnie 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /t.j. Dz.U. 1991 nr 30 poz
1. Z art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania są jednak podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają
O sposobie powstawania zobowiązań podatkowych nigdy nie decyduje przebieg postępowania dowodowego i przyjęcie bądź pominięcie księgi jako dowodu w postępowaniu podatkowym.
1. Przepis art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ w sposób enumeratywny wymienia, jakich kosztów ustawodawca nie uważa za "koszty uzyskania przychodu". Przepis ten - w brzmieniu obowiązującym w 1992 r. - nie wyłączał kosztów związanych z używaniem prywatnego samochodu wynajmującego związanych z jego dojazdem do przedmiotu najmu
To, na jakie konkretne cele zużył darowiznę obdarowany, nie ma wpływu na odliczenie tej darowizny od osiągniętego przez skarżącą w roku 1995 dochodu przy jego opodatkowaniu. Istotną bowiem okolicznością jest to, na jaki cel skarżąca podarowała pieniądze.
Zakup nalepek z nazwą producenta sprzedawanych anten satelitarnych w celu naklejenia ich na produkt uzasadnia uznanie związku skutkowo-przyczynowego między uzyskanym przychodem ze sprzedaży anten a kosztem uzyskania przychodu, poniesionym przez sprzedawcę /art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./.
Skoro podatnik nie zapłacił podatku dochodowego w Danii, brak jest podstaw do odliczenia jakiejkolwiek kwoty od podatku należnego Państwu Polskiemu obliczonego od łącznej sumy dochodów /art. 23 umowy z dnia 6 kwietnia 1976 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Danii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku - Dz.U. 1979
1. Nie sposób zgodzić się z tezą, że wstrzymanie wykonania decyzji wymiarowej powoduje identyczne skutki jak odroczenie terminu płatności należności. Różnica zasadnicza dotyczy choćby kwestii naliczania odsetek i powoduje dla strony daleko idące skutki o charakterze finansowym. 2. Umorzenie postępowania z powodu jego bezprzedmiotowości, w sytuacji gdy istniały podstawy do rozstrzygnięcia sprawy co
1. Artykuł 139 Kpa ustanawia zasadę zakazu reformationis in peius. Od tej zasady art. 174 Kpa wprowadza wyjątek; wniesienie przez podatnika odwołania otwiera możliwość pogorszenia jego sytuacji. W celu zapewnienia jednak zasady dwuinstancyjności, organ odwoławczy nie ma kompetencji do zmiany decyzji organu I instancji, a obowiązany jest zwrócić sprawę temu organowi. 2. Nie stanowią podstawy do odliczenia
1. Sprawa zwrotu nienależnie uiszczonego podatku jest indywidualną sprawą z zakresu administracji i jeśli podatnik złożył stosowny wniosek do organu podatkowego, to - w myśl art. 104 Kpa - sprawa ta powinna być załatwiona poprzez wydanie decyzji. Dokonanie zwrotu via facti jest możliwe tylko w sytuacji, gdy nadpłata lub nienależność podatku jest oczywista i gdy nie ma potrzeby prowadzenia postępowania