Wyrok SN z dnia 6 czerwca 2023 r., sygn. II CSKP 1160/22
1. Rozstrzygając, czy objęcie nieruchomości w posiadanie nastąpiło w złej lub w dobrej wierze, należy mieć na względzie całokształt okoliczności towarzyszących temu zdarzeniu oraz regułę, zgodnie z którą domniemanie dobrej wiary posiadacza samoistnego zostaje obalone wtedy, gdy z okoliczności tych wynika, że w chwili uzyskania posiadania wiedział on lub - przy zachowaniu wymaganej staranności -powinien był wiedzieć, iż do nieruchomości nie przysługuje mu prawo własności.
2. Wystarczającej podstawy do przyjęcia założenia, że posiadacz samoistny znał rzeczywisty stan prawny nieruchomości w chwili ponownego objęcia jej w posiadanie, albo że przy dołożeniu należytej staranności mógł się dowiedzieć, nie stanowi sama treść oświadczenia poprzedniczki prawnej poprzednich właścicieli o zrzeczeniu się prawa własności udziału w przedmiotowej nieruchomości, skoro oświadczenie to nie spowodowało utraty przez nią tego prawa.
Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
SSN Karol Weitz
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 6 czerwca 2023 r. w Warszawie, skargi kasacyjnej pozwanych A. B., A. K. i A. K.1
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Lublinie do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Powód Skarb Państwa - Prezydent Miasta L. w pozwie skierowanym przeciwko: M. B., A. B.1, A. B., A. K.1 i A. K. – spadkobiercom A. G. - domagał się usunięcia niezgodności między stanem prawnym nieruchomości położonej w L. przy ulicy […], ujawnionym w księdze wieczystej nr […] a rzeczywistym stanem prawnym przez wykreślenie w dziale drugim tej księgi prawa własności M. B. w ¼ części i pozostałych pozwanych – po1/16 części i wpisanie w to miejsce Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta L.
Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wyrokiem z 23 lipca 2015 r. oddalił to powództwo i orzekł o kosztach procesu, przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia i wnioski.
Nieruchomość objęta żądaniem pozwu o powierzchni 588 m, zabudowana domem mieszkalnym, położona na działce nr […] u zbiegu ulic […] i […], stanowiła przed druga wojną światową własność J. G. i jego żony R. G., którzy mieli dwoje dzieci: J. G.1 i H. G. W księdze hipotecznej nr […], prowadzonej dla tej nieruchomości, jako właściciele w równych częściach byli wpisani „niepodzielnie” J. G.1 i C. P. W czasie drugiej wojny światowej opuścili oni nieruchomość i ukrywali się. Po zakończeniu wojny nieruchomość objął w posiadanie Skarb Państwa (Zarząd Miejski w L.) na podstawie dekretu z dnia 8 maja 1946 r. o majątkach opuszczonych i poniemieckich. J. G.1, mieszkający w S. i C. G., mieszkająca w I., 3 lutego 1947 r. działając przez wspólnego pełnomocnika zażądali przywrócenia im utraconego posiadania nieruchomości. 19 czerwca 1947 roku Okręgowy Urząd Likwidacyjny w L. na podstawie art. 19 powołanego dekretu postanowił przywrócić wnioskodawcom posiadanie tej nieruchomości. Protokołem z dnia 14 kwietnia 1949 r. Zarząd Miejski w L. - Zarząd Nieruchomości Miejskich wprowadził działającego w imieniu i na rzecz J. G.1 oraz C. P. pełnomocnika adwokata A. M. w posiadanie nieruchomości.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
